Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Blaðsíða 37

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
115
„Guð minn góður!“ sagði frúin og and-
varpaði. „Hvað á þá til bragðs að taka?“
Ib var hugsi um lníð. Honum hafði
skyndilega dottið nokkuð í hug.
„Með yðar leyfi, frú Elsebeth,“ sagði
hann, „þá get ég gefið yður gott ráð og vísað
yður á tvo menn, sem gætu ef til vill betur
en Jörgen lénsmaður verndað yður og kom-
ið á friði heima lijá yður.“
„Ó, segið mér, hverjir það eru!“
„Þekkið þér Svein Gjönge nokkuð?“
„Skyttuna á Jungshoved?" Anauðugur
maður, sem livorki ber skjöld né aðals-
merki.“
„Hefur þá skjöldur eða aðalsmerki megn-
að að vernda yður til þessa, náðuga frú?“
spurði Ib móðgaður.
„En móðir mín góð!“ sagði Karen hressi-
lega. „Segðu ekki þetta. Sveinn Gjönge er
mín hetja, og allir tala um hann um þessar
mundir. Æ, við skulum fara til lians, mig
langar svo til að sjá hann, og ef til vill mun
hann lijálpa okkur, þegar hann heyrir, hve
illa við erum staddar."
„Já, það gerir hann sennilega," svaraði
Ib, og var ákveðinn sannfæringarhreimur í
röddinni, „því að ég hef aldrei þekkt þann
mann, sem gæti neitað ungfrú Karenu um
neitt.“
„Hver var þá hinn maðurinn, sem þér
höfðuð í huga?“
„Hans nafn þori ég ekki að nefna, fyrst
þér höfnuðuð Sveini."
„Segið það nú samt, Ib Abelsson,11 mælti
Karen brosandi. „Þér getið sagt mér það.“
„Hinn er lítilfjörlegnr náungi, sem hefur
orðið það Ijóst í dag, að hann er til einskis
nýtur, sé Sveinn ekki með honum."
„Það er víst þú sjálfur,“ sagði Karen bros-
andf.
„Já, náðuga ungfrú mín góð!“ sagði II)
hlédrægur. „Það er ég sjálfur, því að ég
þekki engan betri.“
„Við skulum þá fara og hafa tal af þessunr
Sveini Gjönge,“ mælti frú Elsebeth. „í neyð
sinni grípur maður jafnvel eftir hálm-
strái.“
„Já, en það reynist engin björg í liálm-
stráinu," sagði Ib. „Hér þarf traustari hand-
festi en svo.“
Hefðarkonurnar riðu nú af stað, og Ib
gekk með þeim.
„Vilji náðug-frúin fara að mínum ráð-
um,“ mælti Ib, „ættuð þér að ávarpa Svein
blíðlega og gætilega. Hann getur stundum
verið stuttur í spuna, og er svo ber undir,
fer hann ekki í neitt manngreinarálit.“
„Eg vona þó, minn góði varðstjóri, að
honum sé ljóst, hverja virðingu honum ber
að sýna yfirboðurum sínum og háttsettum
persónum,“ svaraði frúin yfirlætislega.
„Einnig virðist mér, að við auðsýnum hon-
um mikla hylli með því að fela honum mál-
efni vort.“
„Ja, nei, nei,“ svaraði Ib brosandi. „Hann
er því svo vanur löngu áður. Hans Hátign
Kongurinn sendi meira að segja mann af
stað í vetur til að finna Svein Gjönge og fela
honum á hendur mikilvægt málefni ríkis-
ins.“
„Jæja, og hvað gerði svo Sveinn?“
„Jú, Sveinn sendi manninn lieim aftur,
þegar hann ætlaði að fara að segja lionnm
fyrir, hvernig hann ætti að fara að.“
„Og það áræddi hann!“ hrópaði frúin
upp forviða.
,,fá, sendimaðurinn ætlaði að leyfa sér
])að.“
„Nei, þorði Sveinn það?“
„O, Sveinn!“ sagði Ib hlæjandi. „Hann
sagði við sendimanninn, sem var maður
hárrar stéttar, að í næsta sinn sem konung-
urinn og ríkisráðið liefði þörf fyrir sína
hjálp, þá væri bezt fyrir þá annað hvort að
treysta sér fyllilega, eða þá að svipast um
eftir einhverjum öðrum. Að því loknu lióf-
ust þeir handa, Sveinn og félagi hans, sem
ég nefndi áðan. Þeir áræddu það, sem hinir
höfðu ekki viljað hætta á, og Drottinn létti