Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Blaðsíða 38

116
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
undir bagga með þeim, svo að erindinu varð
vel lokið.“
„Æ, móðir mín góð!“ sagði Karen í blíð-
um bænarróm, „við skulum fara með Ib
Abelssyni ofan til Sveins. Og við skulum
fara vel að honum og ávarpa hann blíðlega,"
mælti hún og leit á Ib og kinkaði kolli, „og
\ ið skulum muna, að það eru ekki yfirboð-
arar hans heldur tvær nauðstaddar konur,
sem leita á náðir hans um hjálp.“
Frú Elsebeth þagði og var jafn hissa á um-
mælum hinna beggja.
„Mér virtist yðar náð vera eitthvað að
segja,“ sagði Ib íbygginn.
„Hvar á hann heima, þessi skytta, sem svo
mjög þarf að dekra við?“
„Já, við skulum þá halda áfram,“ svaraði
Ib og kinkaði kolli ánægjulega. „Nú skil ég,
hvað náðug-frúin á við.“
Rétt á eftir beygðu þau út af skógarstígn-
um og stefndu upp að Roneklint-þorpi.
„Nú er ég búinn að ná tökum á þeim,“
lnigsaði Ib hreykinn, er hann skálmaði á
undan þeim og var drjúgur í spori. „Og ég
hef þá afrekað eitthvað til góðs í dag, þótt
dagurinn byrjaði illa. Eg er viss um, að
hann segir þegar já, er litla ungfrú Karen
kemur og biður hann hjálpar með blíðu
röddinni sinni, og á þann hátt fáum við
hann meðókkúr til nýrra dáða,.og þá gleym-
ir hann um hríð sorg þeirri, sem liann býr
yfir og kvelur sjálfan sig á heima.“
Síðdegis sama dag sáúst nokkrir menn í
smáhópum koma frá Gjerderöd og Rekinde,
en í þessum tveimur þorpum höfðu Gjönge-
menn sérstaklega liaft aðsetur, meðan stríð-
ið stóð yfir. Nú stefndu þeir í áttina til
Höfdingsgaard. Þeir voru allir vopnaðir
hermannabyssum og breiðum stuttsverðiun.
Daainn áður Iiafði Sveinn stefnt saman
o
mönnum sínum og skipt peningum á milli
þein'a. Þetta hafði orðið körlunum mikils-
verður atburður og minnisstæður og Sveini
mikill virðingarauki í þeirra augum. Þeir
töldu sig heiðraða með þessu, þótt þetta
annars væri fyllsti réttur þeirra. En svo var
þetta líka í fyrsta sinn, sem þeir höfðu þegið
laun fyrir þjónustu sína.
Er þeir voru komnir að skógarsvæðinu
mikla, sem um þær mundir náði frá Neble
í sveig utan um Höfdingsgaard og síðan
beint ofan að Úlfssundi, klifu þeir þar yfir
girðinguna og hurfu í skóginn. Rétt á eftir
komu þar ríðandi sömu leið tveir menn og
tvær konur. Það voru þær mæðgurnar frú
Elsebeth og Karen dóttir hennar, og í fylgd
með þeim Sveinn Gjönge og Ib.
Sveinn reið við hlið Karenar. Öðru hvoru
brá vingjarnlegu brosi á fölt andlit hans
með angurværan svip, er unga stúlkan
ávarpaði hann, og það gerði hún í sífellu.
Frúin sat aftur á móti borginmannlega og
hnakkakerrt í söðli og fáorð mjög: Hún
starði framundan sér og lét sem veslings
varðstjórinn, er reið við hlið hennar, væri
alls ekki til.
Sveini hafði farið, eins og Ib hafði búizt
við. Það glaðnaði yfir honum, og fjör og
áhugi færðist yfir hann á ný að vanda. Hann
rétti úr sér og lyfti höfði og tók að velta fyr-
ir sér viðfansfsefninu, hver hættan væri, oí>'
hvernig bezt væri að afstýra henni.
Um lníð féll þögn á þennan litla hóp, og
notaði þá Karen tækifærið til að svala for-
vitni sinni og athuga Svein í laumi, hálf-
smeyk og hikandi, og bera saman raunveru-
leikann við mynd þá af Gjöngeforingjanum,
er hún hafði fyrir löngu skapað í huga sér,
er oft og rnikið hafði verið rætt um hann og
alrek hans á heimili hennar.
„En viljið þér nú ekki trúa mér fyrir áætl-
un þeirri, sem þér hafið nú svo lengi velt
fyrir yður,“ sagði Karen, er þau komu inn
í skóginn, þangað sem Svíarnir höfðu elt
þær mæðgur um morguninn. „Þér hétuð
okkur því að fylgja okkur frjálsum og lieil-
tun á húfi heim aftur til Höfdingsgaard, og
það er sagt um yður, Gjöngeforingi, að þér
séuð sá maður, er ætíð efnir heit sín. Ég skil