Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Blaðsíða 41

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
119
„Ánauðugur!" endurtók riddarinn og
skildi ekki almennilega merkingu orðsins.
„Það er að segja, að þér eruð þá ekkert
skyldar honum?“
Sveinn brosti og þagði framvegis.
„Hann er þjónn,“ sagði frúin, „og við
leyfðum honum að ríða samhliða okkur sök-
um þess, að hann gumaði af því að hann
gæti verndað okkur gegn móðgunum þeim
og dónaskap, er við óttuðumst, að við kynn-
um að mæta á leiðinni."
„Jæjá, sé svo,“ sagði riddarinn, „þá hef
ég góða samvizku, og ég er að hugsa um að
taka báðar þessar litlu kvenpersónur með
mér, hina ungu vegna snoppufegurðar, og
þá gömlu vegna fallegu fatanna, sem hún
ber. Þér skuluð vera vottar mínir, góðu
menn, þegar félagar mínir koma, að ég hef
gert þær báðar upptækar.“
„Hvað hafið þér gert af félögum yðar?“
spurði Ib.
„Ja, ég skil ekkert í, hvað tefur þá,“ svar-
aði riddarinn og stöðvaði hest sinn og leit
aftur. „Við riðum fjórir saman út úr þorp-
inu, en ég lilýt að vera kominn á undan
þeim. Uss, þegiðið! Ég heyri einhvem kalla
inni í skóginum, þar eru þeir víst að koma.“
Niðri á skógarveginum komu nú þrír
riddarar ríðandi í hægðum sínum og sungu
hástöfum.
„Hve margir voruð þið alls, er þið lögðuð
af stað frá Vordingborg?" spurði Sveinn.
„Fyrst vorum við tólf, en höfuðsmaður-
inn lét fjóra okkar svipast um hérna í ná-
grenninu, en reið sjálfur til herrasetursins,
því að þangað var förinni heitið.“
„Tólf!“ tók Sveinn upp aftur og einnig
Ib, báðir í einu, og liorfðust í augu.
„Hinn snjalli og mæti höfuðsmaður vildi,
að við skyldum allir vera glaðir og fá okkar
hluta í herfanginu. Ef þér vilduð nú þókn-
ast mér, góða gamla kona!“ sagði hann og
greip í tauminn á hesti frúarinnar, „Jdú haf-
ið þér vonandi ekkert á móti því, að við
bregðum okkur hérna inn á bak við trén,
meðan ég færi yður úr fallegu kápunni yðar
og geng frá lrenni, áður en félagar mínir
reka augun í hana. Upp á æru og trú, þegar
þeir sæju Jænnan dýrmæta klæðnað yðar,
myndu Jaeir tína af yður hvert plaggið eftir
annað, svo að loks myndi ekkert vera eftir
handa mér. Komið þér nú, gamla mín, kom-
ið nú!“ sagði liann og kippti í taum hestsins.
„Þessu skal verða lokið í hvelli, og þér skul-
uð svo fá karlmannskufl til að bregða yður í
til bráðabirgða.“
Frúin mændi bænaraugum á Svein
Gjönge. Hræðslan hafði að lokum bælt nið-
ur stolt hennar og særilæti, og hún mælti:
„Ætlið þér ekki að hjálpa mér, Sveinn?“
„Þér eruð frú Elsebeth Buchwald á Höf-
dingsgaard," svaraði hann, „og þér eigið því
að leita hjálpar hjá hinum háa aðli, en ekki
hjá ánauðugum.“
„Æ, góði Sveinn Gjönge! Þér megið ekki
misvirða orð mín og telja mér þau til ámæl-
is!“ hvíslaði hún grátandi.
„Náðuga frúin gleymir sér gagnvart
ókunnugum," mælti Sveinn, „þjónn og
ánauðugur getur ekki verið „yðar góði“, og
sú vernd, sem ég hét yður, var aðeins skrum
og skvaldur."
„Komið þér þá ekki?“ kallaði riddarinn,
sem var að ríða af stað.
„Ég get bjargað yður,“ sagði Ib, „ef þér
viljið játa öllu, sem ég segi, og kannist við
allt, eftir því sem orð kunna að falla.“
„Ó, Guð minn góður! Ég skal gera allt,
sem Jaið heimtið af mér.“
„Þá er allt gott,“ mælti Ib. „Þá getur
maðurinn komið.“
„Jæja, riddari minn góður!“ sagði Ib.
,,Nú hættum við þessu þvaðri, og frúin
þarna fer alls ekki með yður.“
„Hvað segirðu lagsmaður! Hver ætti að
aftra því?“
„Ég er eiginmaður náðugrar frúarinn-
ar.“
„Þér getið bara spurt hana sjálfa.“