Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Blaðsíða 9

N. Kv.
VALGERÐUR
87
sen leit clrýgindalega til Önnu, um leið og
Jiann settist niður.
„Er það hjúkrunarkonan?"
„Já, einmitt liún. Hún er ung og fríð og
stórrík, eftir því sem gerist með kvenfólk."
„Það er nú nrikið gott, en ekki er ég
hrifin af henni, og ég lief alltaf liugsað mér
lijúkrunarkonur sem allra leiðinlegustu
manneskjur. En veiztu riokkuð, ltvernig
Skúla lízt á liana? Því að undir því er allt
komið."
„Ég lief nú ekki spurt hann að því, en
sé samt, að svo muni vera. Ég hef nokkrum
sinnum séð þau á gangi saman, og gæti bezt
trúað, að það væri meira að segja komið vel
á veg.“
„Þá lield ég ekki þurfi að óttast þetta
ólukku bréf, því að varla kemst þetta strax
í alla. En auðvitað væri bezt, að þau væru
opinberlega trúlofuð, áður en nokkuð kvis-
aðist.“
„Já, það þætti mér líka. — En hvernig
ætti að koma þessu í kring? Hafa ofurlítið
boð Jiérna á lieimilinu og snúa því síðan
upp í trúlofunargildi?“
„Já, það væri ekki svo vitlaust, bjóða til
dæmis sýslumanninum okkar og frú hans og
syni, og svo hjúkrunarkonunni, — við skul-
unr segja næsta laugardag. En þú verður að
undirbúa Skúla með þetta!“
„Já, ég tauta yfir honum, ekki skal það
vanta. Hann er vanur að fara að mínum
orðum, enda held ég honum sé það fyrir
beztu.“
„Já, ég held nú það. Þín ráð reynast víst
ætíð bezt, hvar sem þau korna fram.“ Anna
stóð upp, tók saman bollana á borðinu og
gekk síðan fram með stól Jenssens á leið-
inni fram. Hann stóð einnig upp og laut
henni:
„Þakka þér nú fyrir kaffið og samtalið."
Hún leit: á liann brosandi og þau kysstust
mnilega. Anna var ekkert að roðna við
sv°na lit.il vinahót, þau voru svo algeng úr
þessari átt.
Skúli var einn í herbergi sínu eftir sam-
talið við föður sinn. Hann gekk um gólf,
fölur og óstyrkur. Aldrei áður hafði faðir
hans verið jafn þungorður, og aldrei hafði
honum sjálfum fallizt meira til um neinar
fréttir. Hvers vegna hefði honum ekki verið
gefin harka og hyggindi föður sins? Nei,
hann hefði líklega erft veiklyndi og stað-
festuleysi móður sinnar, því að þannig
sagði faðir hans honum, að hún hefði verið.
En gömul kona hafði eitt sinn sagt við
hann: „Þú ert víst blíðlyndur, Skúli minn,
eins og blessunin hún rnóðir þín sálaða.“
Og kannske hefði það verið ólán hans, að
hún fékk ekki að vera með honum til full-
orðinsára og sýna honum þá ástúð, sem
hann hafði alltaf farið á mis við lijá föður
sínum, og blíðlyndi hans því birzt í alls
konar vitleysu.
Gunna Karls! Sú var sleip að taka af
honum skriflegt vottorð um, að hann væri
faðir að barni hennar, sem hann hélt þá að
væri alls ekki til. Já, hún var honum slungn-
ari og hafði víst aldrei búizt við, að hann
mundi giftast sér. Það var allt öðru máli að
gegna með Ellu. Hún var þess fullviss, og
samt hlaut það að bregðast. — Hann barði
hnefanum í borðið og tautaði hálfhátt:
„Ég skal nú samt eiga Ellu,“ en hvíslaði
svo lágt á eftir: ,,— ef ég missi af Valgerði;
en það verður nú ekki, sem betur fer. Pabbi
gandi lætur það ekki dragast úr höndum
sér, sem liann ætlar að klófesta."
Hann hrökk upp við ofurlítið þrusk fyrir
framan og sá, að hurðin var ólæst, og nú
opnaðist hún alveg, og Ella kom inn til
hans með bók í hendi.
„Hérna er bókin, sem þú lánaðir mér.
En ertu nú farinn að tala við sjálfan þig
og hefur mig að umtalsefni?"
Hann horfði á hana rannsóknaraugum:
„Og stendur þú á hleri, þegar ég er að tala
við skynsaman mann?“ Svipurinn var glett-
inn og hálfögrandi.
„Til allrar hamingju heyrði ég ekki, hvað