Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 36

154
N.Kv.
Einar Guttormsson frá Ósi:
Þrír frá§íög:iiþættir
8. Sofnað, þegar sízt skyldi.
Þegar gest bar að garði, meðan samgöng-
ur voru strjálar og farartæki ófullkomin,
var oft spjallað um óskyld efni, sérstaklega
ef hinn ókunnugi þurfti næturgistingar við.
Kvöldvakan leið þá oft fljótt, að manni
fannst, einkum er hinn framandi var bæði
fréttafrjór og sögufróður. Þegar svo bar
undir var aðkomumaður sannarlega au-
íúsiígestur Það er því ekki að ófyrirsynju,
að ég heimsæki „Nýjar kvöldvökur“, segi
þeim fátt eitt af því, sem fyrir mig hefur
komið á lífsleiðinni, ef ske kynni, að það
stytti kvöldvökuna hjá einhverjum, sem
þetta les.
Eg er alinn upp á Osi í Hörgárdal við
Eyjafjörð. Þaðan var litræði af svo kölluð-
um Ós-naustum; mun hafa verið þar all-
snemma á tíma, því að sagnir gengu um, að
þangað hefðu munkar frá Möðruvöllum sótt
skreið og fleira.
Þegar hér er komið sögu, mun ég hafa
verið á ellefta árinu. I þann mund bjó á bæ
einum uppi undir fjalli, Ytra-Brekkukoti,
bóndi sá, er Guðmundur hét Magnússon.
Hann átti bát, fékk leigt uppsátur í Hvamms-
landi, skannnt sunnan við býlið Sjávar-
bakka. Stundaði hann sjóróðra þaðan á
haustin aðallega; komið gat þó fyrir, að
hann færi róður og róður, að sumrinu, ef
beita var fyrir hendi. Að þessu sinni höfðu
íoreldrar mínir beðið bónda um að lofa mér
að fljóta með, ef svo vel tækist til, að liann
gæti útvegað sér beitu. Lofaði bann því, og
jafnframt að láta vita, þegar að því kæmi.
Líður nú og bíður. Kom þó að því, að
orð bárust til foreldra minna um, að ég
mætti koma í róðurinn. Var ég búinn út með
nesti og hélt síðan til sjávar, kvöldið fyrr
en róður skyldi farinn. Bjóst ég við að geta
iegið inni í „Gvendarbúð“; svo var verbúð
Guðmundar ætíð kölluð.Þegar ég kom að
búðinni, var hún harðlæst, sömuleiðis voru
allir fallnir í fasta svefn á næsta býli. Ekki
vildi ég fara heim aftur, því að ég þóttist
þess fullviss, að formaðurinn mundi koma
einhvern tíma um nóttina. Tók ég þann kost-
inn að vaka og bíða. Ég hafði þó ekki beðið
lengi, þar til annar drengur kom í ljós, sem
einnig átti að fá að fara róður þenna. Pilt-
ur sá, er þarna var kominn, var dóttursonur
Þórðar Sigfússonar frá Hvammkoti. Var
hann tveimur eða þremur árum eldri en ég.
„Sætt er sameiginlegt skipbrot,“ segir mál-
1ækið. Reyndist okkur það, félögunum og
höfðumst ýmislegt að okkur til dundurs.
Tíminn leið. Loksins um klukkan finnn
kom svo formaðurinn. Var þá tekið til ó-
spilltra málanna og farið að beita. Þegar
beitingunni var lokið og fara átti að leggja
línuna, kom í ljós að bátur Guðmundar var
ekki á sínum vanalega stað. Varð hann því
að fá lánaðan bát á Sjávarbakka til lagning-
arinnar. Bát sinn ætlaði hann þó að hafa við
línudráttinn.
Nú stóð þannig á með fjarveru bátsins,