Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Qupperneq 23

■ ::
\r '
Gömul
sem sífellt endurtekur
það má gjarnan bæta því við, að fólk af öllum
stéttum og starfsgreinum sýnist vera miklu betur
undir það búið að gera upp við sig vandamál lífs
og dauða en almennt er látið í veðri vaka. Yfir-
leitt er bjart yfir hugmyndum manna um lífið
eftir dauðann. Hinn svarti litur sorgarinnar
hverfur fyrir birtu þeirrar sannfæringar, að þeim,
sem ekki verði bjargað til þessa lífs, sé bjargað til
landsins handan við dauðans haf, þar sem
„andans framför ae er ný
um eilífð fyrir Krist“.
Bænin virðist vera svo máttugt afl í innra lífi
þess fólks, sem vér kynnumst á sorgardögunum,
að hún hlýtur að vera iðkuð í einrúmi af miklu
fleirum en þeim, sem almennt eru taldir trú-
menn. Eg læt mér ekki koma til hugar, að menn
geti allt í einu sótt þessa undraverðu stillingu
og huggun í bænariðjuna, ef hún hefði ekki
mörgum sinnum áður verið búin að svala trúar-
þörf fólksins. Þetta á ekki sízt við um sjómanna-
heimilin, þar sem mæðurnar kenna börnunum
sínum að biðja Guð fyrir pabba eða stóra bróður
á sjónum. A móts við hverja tíu, sem fara til
kirkju á helgum dögum til að tilbiðja Guð, eru
mörg hundruð, sem gera híbýli sín að kirkjum,
þegar rökkrið hylur bæinn og aldan gnauðar við
svaMn sandinn. Þetta er orsökin til þess, að þegar
við prestarnir heimsækjum sorgarheimilin, eru
það sjaidnast við, sem huggum. Þegar við förum
út aftur, finnst okkur, að við höfum fyrst og
fremst komið til þess að vera vottar að því,
hvernig Guð sjálfur huggar. Og við förum létt-
ari í spori en við komum.
Tíminn líður. Og tíminn sjálfur verður hvers-
dagslegur og venjulegur og fyrir einstaka mönn-
um verður hann meiningarMus, því að hann end-
urtekur alltaf það sama, dag og nótt.
Svo er því einnig varið um þann sannleika,
sem oft er sagður. Menn líta á hann sem mein-
ingarleysu, af því að hann er sagður oft, en er
hann ekki einmitt sagður svo oft vegna þess, að
ekkert hefur meiri þýðingu en hann?
Jakob Jónsson.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 3