Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Qupperneq 38

kyxmtu að skipið væri komið inn á milli brot-
anna. Hafnsögumaður fór þá þegar upp á þilfar
og sá að skipið var umlukt freyðandi brotsjóum
á alla vegu og skerjum á bæði borð.
„Það er ekki um annað að gera en að fara í
björgunarbátana,11 sagði hann við hásetana, sem
höfðu safnazt saman á skutpallinum. I sama
mund kom Kerr skipstjóri að. Tók hann þegar
að gagnrýna þessa uppástungu.
„Fyrir alla muni, ef þið viljið endilega drukkna,
þá skuluð þið fara í björgimarbátaan,“ sagði
hann. „En hafið mín ráð og verið kyrrir í skip-
inu þar til birtir.“
„Við munum ekki sjá dagsins ljós framar, nema
því aðeins, að við yfirgefum skipið nú þegar,“
hreytti hatfnsögumaðurinn út úr sér, og var hann
nú orðinn allreiður. „Skipið mim brotna í spón
á svipstundu jafnskjótt og það strandar, og þess
verður ekki iangt að bíða.“
„Ætli björgunarbátEimir brotni ekki fyrr í
spón, heldur en skipið,“ sagði Kerr og snéri máli
sínu til skipshafnarinnar. „Samt sem áður, þið
ráðið hvað þið gerið í þessu efni. Þið hafið heyrt
uppástungur okkar beggja. Veljið nú. Eg skipti
mér ekki frekar af þessu.“
Það brakaði og brast í rá og reiða, og skipið
sveigði sig til á báða bóga. Hásetarnir ræddu nú
um sín á milli, hvað gera skyldi. Að lokum tók
einn þeirra til máls.
„Við förum í bátana, eins og hafnsögumaður
hefur stungið upp á,“ sagði hann við skipstjórann.
„Agætt,“ svaraði Kerr, „en þið megið ekki
segja að ég hafi skipað svo fyrir.“
Björgunarbátamir héngu tilbúnir í bátsuglun-
um til þess að.síga í sjóinn. Hafnsögumaður og
annar stýrimaður ákváðu að fara í stjómborðs-
bátinn og með þeim 13 menn aðrir. Hinir skyldu
fara í bakborðsbátinn. Allir settu á sig björgunar-
belti. Skipshöfn stjórnborðsbátsins settist upp í
hann, en skipsfélagar þeirra létu hann síga niður
á sjóinn. í nokkrar sekúndur lamdist báturinn
við skipshliðina og allir héldu að hann mundi
brotna í spón þá og þegar, en áður en varði tókst
bátsmönnum að ýta sér frá skipshliðinni og róa
fram fyrir skipið. Augnabliki síðar var báturinn
horfinn út í sortann.
16 menn, þar á meðal skipstjóri og stýrimaður,
voru nú eftir um borð í skipinu. Flestir þessara
manna vildu sem fyrst fara í bakborðsbátinn, en
skipstjórinn taldi þá á að bíða. Kveikt var á blys-
um og flugeldum var skotið upp, en ekkert svar
kom frá ströndinni.
Um 10-leytið náði veðurofsinn hámarki, og
skömmu síðar var skipið strandað. Hallaðist það
strax á bakborðshlið og barðist ákaft á skerinu.
Kerr skipstjóri, — en enginn efaðist um hugrekki
hans, — hélt áfram að eggja menn sína á að
halda kyrru fyrir í skipinu. Bátsmaðurinn ásamt
11 skipverjum öðrum flýttu sér þó að korna bak-
borðsbátnum á flot og hentust þeir ofan í hann
skelfingu lostnir.
Það var ekki fyrr búið að losa blakkarkrókana
úr bátnum en honum hvolfdi. Allt lauslegt flaut
út úr honum og 3 af áhöfninni drukknuðu. Ann-
ar brotsjór rétti bátinn við aftur og 9 menn kom-
ust aftur upp í hann. Hraktist báturinn nú stjóm-
laus í brimgarðinum, því að bæði árar og rek-
akkeri hafði flotið út þegar honum hvolfdi. Að
öðru sinni hvolfdi bátnum á kletti og 2 menn
drukknuðu, en hinum tókst að komast aftur
upp í bátinn, eftir að hann komst á réttan kjöl,
og hanga í honum, þar til hann litlu síðar rak
brotinn og fullur af sjó upp á sandrifið neðan
imdir klettabeltinu.
4 menn voru ennþá um borð í hinu dauða-
dæmda barkskipi. Það voru skipstjóri, stýri-
máður, timburmaður og ungur Skoti, háseti að
nafni Mackenzie. Kerr hafði ekki viljað yfirgefa
skipið, af því að hann áleit öruggast að dvelja í
því. Stýrimaður hefði sjálfsagt farið með björg-
unarbátnum, ef einhver hefði hjálpað honum ofan
í hann, en enginn hafði tekið sig fram um það.
Þess vegna var hann nú þar, sem hann var, eng-
um til gagns eða gleði. Ástæðan fyrir því að
timburmaðurinn var ennþá um borð, var sú, að
hann var alltaf á sama máli og skipstjórinn. Að
Maokenzie kaius að dvelja á skipinu, var vegna
þess, eins og hann síðar sagði björgimarmönnum
sínum: „Eg vildi ekki fara í bátana með mönn-
unum, því að mér líkaði ekki félagsskapurinn.“
Skipið lá nú flatt í brimgarðinum og steytti
þimgt á klettunum. Klukkan 2 um nóttina
skreiddist timburmaðurinn niður á milliþilfarið,
og sá þá að undirlestin var hálffulll af sjó. Borð-
stokkur skipsins brotnaði nú, og sjórinn fékk því
greiðari gang yfir skipið. Skipstjórinn, timbur-
maðurinn og Mackenzie héldu áfram að skjóta
flugeldum af skutpallinum. Brátt sáu þeir blys
loga á ströndinni, sem gaf til kynna að þar væru
vinir á ferð.
18 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ