Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Page 37

hefði orðið að standa, hversu óhagstætt sem það
hefði verið fyrir eigendur dráttarbátanna.
Kerr hélt nú áfram að prútta við skipstjórann
á Rescue, þar til hafnsögumaður þoldi ekki lengur
mátið, en skipaði hásetunum að gefa út dráttar-
taugina, og hrópaði til skipshafnar Eagle, að draga
hana til sín.
Af þessu varð Kerr skipstjóri svo reiður, að
hann réðist á hafnsögumanninn og sló hann.
„Þú ferð út fyrir valdsvið þitt,“ hrópaði hann.
„Hypjaðu þig héðan framan af skipinu, annars
kasta ég þér burtu.“
Blanchard hafnsögumaður snéri sér við og
beindi orðum sínum til hinna óttaslegnu háseta.
„Eins og þið sjáið sjálfir, þá er skipstjórinn
drukkinn,“ sagði hann. „Þess vegna vil ég ráð-
leggja ykkur, ef þið óskið að bjarga skipinu og
ykkur sjálfum, að þið takið hann og lokið hann
inni.“
Kerr skipstjóri var þegar umkringdur af 6
mönnum, sem reyndu að þoika honum að stigan-
um. Hann mótmælti og ógnaði þeim, en að lok-
um lét hann undan og gekk að kröfu þeirra um
að hafnsögumaðurinn tæki við stjórninni. Tveir
hásetanna fylgdu honum aftur í, og eftir að hann
hafði fullvissað þá um, að hann skyldi ekki skipta
sér af neinu, skildu þeir hann eftir frjálsan ferða
sinna í káetunni.
Meðan þessu fór fram var búið að festa drátt-
artaugina um borð í Eagle, án þess að minnst
væri frekar á björgunarlaunin. Dráttarbáturinn
setunum að draga inn akkerin. Gufuþrýstingn-
um hafði verið haldið uppi á þilfarskatlinum, en
akkerisvindan fékkst ekki í gang þótt opnað væri
fyrir gufuna. Kom nú í ljós að vindan var brotin.
Hafði hún ekki þolað hin ofsalegu átök keðjanna.
Var nú ekki um annað að velja en að sleppa
keðjunum. Skipaði hafnsögumaður timburmann-
inum að gera það. Timburmaðurinn neitaði því.
Sagðist aðeins taka við fyrirskipunum frá skip-
stjóra eða fyrsta stýrimanni. Annar stýrimaður
reyndi að skrúfa sundur keðjulás, en hann var
ryðgaður fastur, svo að það tókst ekki. Reynt
var við fleiri lása, en allt fór á sömu leið. Reyndi
nú dráttarbáturinn að draga skipið frá landi með
keðjurnar og akkerin úti, en nú reyndi svo mjög
á þilfarsþollana, sem dráttartaugin var fest í, að
þeir rifnuðu upp úr þilfari Craigburn.
Dráttarbáturinn Racer var nú kominn á vett-
vang. Honum og Rescue tókst að fara aftur á bak,
það nálægt barkskipinu, að unnt var að koma
dráttartaugum á milli. Af einhverjum óskiljan-
legum ástæðum var dráttartauginni frá Racer
aldrei fest um borð í Craigbum, svo að þegar
dráttarbáturinn tók áfram dróst taugin út í sjó,
og flæktist síðan í skrúfu bátsins. Munaði
minnstu að hann ræki í land áður en skipsmönn-
um tókst að losa tógið úr skrúfunni. Rescue gerði
nú hraustlega tilraun til að draga barkskipið út,
en vegna akkeranna og hinna löngu keðja réði
hann ekki við neitt, og áður en Eagle gæti komið
honum til hjáípar, var komið myrkur.
Var nú svo komið, að nema því aðeins að hjálp
bærist frá landi, varð Craigburn að láta fyrir-
berast upp á eigin spýtur. Dráttarbátarnir gátu
ekkert aðhafst fyrr en með birtu morguninn eftir.
Til þess að minnka átökin á akkerisvindunni
voru „vírstroffur“ látnar til styrktar á keðjurnar.
Blanchard hafnsögumanni varð nú gengið aftur
á skipið. Sá hann þá að afturstafninn var kom-
inn upp að yztu brotunum, en um 500 metrum
ofar gnæfði hrjóstrug og klettótt ströndin næst-
um þverhnýpt upp úr sjónum.
Sennilegt er að dráttarbátarnir hafi komið
hreyfingu á akkerin, og hafði skipið nú færzt
hálfa sjómílu nær landi. Skipið rak ekki þessa
stundina, en gat farið til þess þá og þegar. Hafn-
sögumaðurinn fór því niður til að ráðfæra sig við
skipstjórann.
Þótt undarlegt megi virðast, þá var skipstjór-
inn sofandi á legubekk í káetu sinni. Hafnsögu-
maðurinn vakti hann og sagði: „Við erum næst-
um komnir upp í brotin, skipstjóri. Staða skips-
ins gæti ekki verið verri.“
„Og það eigum við þér að þakka,“ hreytti
skipstjórinn út úr sér. „Ef þú hefðir ekki verið
að láta þessa bölvaða dráttarbáta vera að þvæla
okkur til og frá undir akkerum, myndi skipið
ekki hafa farið að reka í annað sinn.“
„Ef keðjulásarnir væru í því ástandi, sem þeim
ber að vera, hefðum við getað sleppt akkerun-
um, og þá værum við nú komnir inn fyrir höfð-
ana,“ svaraði hafnsögumaður í sama tón. „En
það er gagnslaust að ræða um það núna, spurn-
ingin er, hvað eigum við að gera?“
„Ég ætla mér að sofa vel í nótt,“ sagði Kerr
skipstjóri, en þrjózka hans, að vilja ekki viður-
kenna að skipið væri í hættu statt, er táknræn
fyrir þetta slys. „Það er nógur tími að ræða um
hvað gera skuli, þegar birtir í fyrramálið.“
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 1 7