Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Síða 47

Sigurjón Á. Ólafsson:
Friðrik Halldórsson
Hinn 18. nóvember fyrra ár lézt á Landa'kots-
sjúkrahúsi Friðrik Halldórsson loftskeytamaður,
37 ára að aldri.
Þessa mæta manns skal hér að nokkru minnst
og fer vel á því að Sjómannadagsblaðið mimnist
hans. Hann átti sæti í ritnefnd blaðsirus í 5 ár,
frá 1940, og tvö ár ritstjóri þess og ábyrgðar-
maður, árin 1942 og 1944. Mundi hann hafa verið
talinn sjálfkjörinn til þess starfa framvegis, ef
honum hefði enzt aldur. Svo prýðilega fórst hon-
um það úr hendi, og vegna þess, hversu mikils
trausts og álits hann hafði þegar aflað sér innan
sjómannastéttarmnar. Eg hafði þekkt Friðrik um
margra ára skeið meðan hann gegndi störfum á
sjónum, og sem ungur maður vakti hann athygh
mína fyrir áhuga á málefruum sjómanna, mikla
og góða hæfileika, staðgóða menntun, sem hann
ávallt jók við og prúðmammlega framkomu. Stillt-
ur vel, en þó sífellt glaður og skemmtilegur í fé-
laga hópi. Hinn mesti reglumaður í daglegu lífi
jafnt við störf sín sem utan þeirra.
Friðri'k var gagnfræðingur að menntun og loft-
skeytamaður að faglegri menntun. Hann var vel
að sér í Norðurlandamál'um og ensku, las, talaði
og skrifaði ágætlega á þesisum málum. Hann var
ritfær vel á íslenzka tungu og skáldmæltur í
betra lagi. Unni bókmennitum, sérstablega fagur-
fræðilegum. Eins og áður er getið starfaði hann
lengst sinnar ævi á sjónum, sem loftskeytamaður,
fyrst á varðskipum ríkisins, en lengst á strand-
ferðas'kipinu Esja. Af dómbærum mönnum var
hann talinn í fyrstu röð loftskeytamanna fyrir
staðgóða menntun og hæfni og sérstaka reglu-
semi og skyldurækni í starfi.
Sökum sjúfcleika varð hann að hætta við störf
á sjónum og tók við störfum í landi, var síðast
kominn sem loftskeytamaður á loftskeytastöðina
í Reykjavík. En sjúkdómurinn ágerði'st og varð
honum að lokum að aldurtila svo unigum að árum.
Eftir að hann var alfluttur í land þá gat hann
betur en áður gefið sig að störfum fyrir sjó-
mannastéttina, að vísu í frítímum sínum, og þótti
okkur öllum, er létu þau mál til okkar taka,
mikill fengur að þeim liðsmanni. Enda lá hann
ekki á liði sínu meðan kraftar leyfðu. Hann var
sérstaklega félagsiyndur með sterkan áhuga fyrir
menningarlegum og efnahagslegum framförum
sjómannastéttarinnar. Innan síns eigin stéttarfé-
lags var honum falið hvert trúnaðarstarfið á
fætur öðru, um skeið formaður þess. Hann var
um nokkurt skeið fulltrúi síns félags innan Far-
mannasambandsins, með miklum áhrifum.
Enn fremur var hann um skeið fulltrúi sama
félags í Sjómannadagsráðinu og var af því kjör-
inn í sjóminjasafnsnefnd við lát Þorgríms Sveins-
sonar skipstjóra, er það sæti skipaði áður. Eftir
að stéttarfélög sjómanna hófu samstarf í byrjun
þessarar styrjaldar, um öryggis- og ýms önnur
hagsmunamál sjómannastétarinnar, var hann þar
mjög virkur þátttakandi. A síðasta landsþingi
Slysavamafélags ísfands var hann kosinn í stjórn
þess, og innan stjómarinnar kjörinn ritari henn-
ar. Hann var áhuigamaður um þau mál eins og
um önnur mál sjómanna. Ritstjórn Sjómannadgs-
blaðsdns annaðist hann í 2 ár eins og áður segir,
en árið 1943 treysti hann sér ékki tii þess starfs
sökum þess, að hann hafði þá tekið að sér rit-
stjóm „Vinmunnar“, tímarits Alþýðusambands
íslands, sem hann gegndi í eitt ár. Tel ég það
allmikið tjón fyrir Alþýðusambandið að hann sá
sér ekki fært að gegna því starfi lengur. Skal
ekki fjölyrt um hvað olli, en kunnugt var mér
um, að þær stefnur voru þar uppi, sem ekk'i voru
að hans skapi. Auk blaðamennsku þeirrar, er
getið hefur verið, vann hann að öðrum ritstörf-
um og þá fyrst og fremst þýðingum. Hann þýddi
bókina „Úr sjávarháska", sem Menningar- og
fræðslusamband alþýðu gaf út. Mér var kunnugt
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 27