Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Qupperneq 51

Jón Björnsson
Þegar Slysavarnafélag íslands heyrði um það, að
ungur maður á Isafirði, Jón Bjömsson Jónssonar skóla-
stjóra, hefði bjargað félaga sínum úr sjó í náttmyrkri
og auk þess gert á honum lífgunartilraunir, sem báru
árangur, bað félagið Jón Björnsson að senda nánari frá-
sögn af slysinu og björguninni. Nú hefur Sjómannadags-
blaðið óskað eftir að birta skýrslu J. B. og er oss það
ánægjuefni, því hún sýnir, að hér hefur verið um óvenju-
legt snarræði og kunnáttu að ræða, sem ætti að sanna
mönnum hvilík nauðsyn það er að kunna bæði sund og
lífgun. J. O. J.
„Seint að kvöldi 2. febr. hitti ég Samúel Ólafs-
son, og var hann að bíða eftir Djúpbátnum, en
ég var að bíða eftir Esju; bæði skipin voru vænt-
anleg um kvöldið, og ætluðum við að sækja far-
angur um borð í þau. Við vorum svo á gangi
saman og ætluðum að hjálpa hvor öðrum með
farangurinn.
Koma skipanna dróst lengur en við höfðum
búizt við. Ég var kluikkulaus, en ég held það hafi
verið á öðrum tímanum, að við gengurn fram
bryggjuna. Allt í einu stanzar Samúel, en ég
held áfram. Þegar ég er kominn fram á bryggju-
hausinn, heyri ég skvamp, lít við og sé Samúel
hvergi. Grunar mig þegar, að ekki sé allt með
felldu og hleyp þangað, sem ég hafði séð hann
síðast. Von bráðar sé ég honum skjóta upp
nærri bryggjunni. Fyrst hvarflaði að mér að
sækja hjálp, en enginn var á ferli og mér varð
strax ljóst, að hjálpin varð að koma tafarlaust.
Þegar ég sá hann hverfa aftur, kiæddi ég mig úr
frakkanum og jakkanum og staikk mér. Ég svip-
aðist nú um eftir Samúel, þegar ég kom úr kaf-
Bgörgun og lífgun
Afre\ Jóns Björnssonar frá ísafirði
inu, en sá hann hvergi. Ég sá nú, að ég var
nokkra faðma frá staðnum, þar sem ég hafði séð
honum skjóta upp og reyndi að miða staðinn. Ég
var staddur þama í talsverðu krapi og sá að
erfiðlega mundi ganga að synda í gegnum það.
Ég kafaði því undir krapið og synti ca. 2 m.
undir yfirborðinu. Eftir að hafa synt þannig
nokkra stund í kafi, þóttist ég sjá einhverja
dökka þúst til hliðar við mig og örlítið neðar.
Þetta gat reyndar alveg eins verið einn bryggju-
staurinn, en ég synti þangað samt.
Sem betur fór reyndist þetta vera Samúel, og
fann ég strax, að hann var meðvitundarlaus.
Þegar ég hafði synt með hann upp á yfirborðið,
fór ég að athuga, hvar hægt væri að komast upp
á bryggjuna og sá þegar, að ekki mundi önnur
leið fær en að komast að stiganum, sem var
hinum megin við bryggjuna.
Ég reyndi nú að synda með Samúel gegnum
krapið, ef sund skyldi kalla, því við og við fórum
við í kaf, en ég missti hann samt aldrei. Þegar
við komum undir bryggjuna, var þar auður sjór
og gekk nú betur að komast áfram, það sem eftir
var leiðarinnar að stiganum. Ég náði í neðstu
tröppuna, sem var í kafi. Ég hélt með vinstri
hendi í tröppuna, en með þeirri hægri gat ég
mjakað Samúel upp í tröppurnar, þangað til hann
var kominn hálfur upp úr sjó, en þá fór ég með
herðarnar undir hann og gat lyft honum svolítið
hærra og komst hann við það með annað hnéð í
neðsta þrepið, en þá tók ég hann á herðarnar og
bar hann upp á bryggjuna. Mér fannst það örð-
ugur hjalli eftir bjástrið í sjónum og mátti ég
taka á öllu því, sem ég átti til.
Ég ákvað nú að byrja strax lífgunartilraunir á
Samúel, því þær kunni ég og vissi, hve hættulegt
það var, að láta það dragast, meðan ég væri að
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 31