Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Síða 56

stýrimannsherbengi. Ég skrifa stýrknannsher-
bergi, en hundahús hefði verið hið rétta nafn. I
herberginu var rúm, legubekkur, dragkista og
þvottaskál, en óhreinindj»*^g vanhirðan var svo
gífurleg, að ég var kominn á fremsta hlunn með
að taka dótið mitt aftur og snúa við til Liverpool.
Ég lét vökumanninn bera burtu allt rusl og
hreinsa herbergið. A meðan á þessu stóð, kom
ungur, glaðlegur maður niður og kynnti sig sem
Slater, annan stýrimann. Sagði hann mér að hann
hefði verið meira en 1 ár á skipinu, og væri lif-
andi ennþá. Ég ákvað því að reyna að halda hér
út í 2 mánuði. Við reyktum og röbbuðum saman
um stund, og innan klukkustundar var ég lagst-
ur fyrir í rúminu, í sátt við allt og alla. Klukkan
6 morguninn eftir kom gamall maður og vakti
mig. Var hann með rostungsskegg og sagðist
heita Billy, og væri hann brytinn. „Ég hef verið
á skipinu í 20 ár. Og þetta er mesta happafleyta,“
bætti hann við. Þetta var hughreystandi. Drakk
ég síðan eina könnu af sterku te, en flýtti mér
síðan á fætur og fór að litast um.
Á Caliban var stuttur en djúpur þilfarsbrunn-
ur að framan, en grunnur og langur að aftan.
Skipstjóri, stýrimennirnir og Billy bjuggu undir
skutpalh, en yfirvélstj óri ásamt 2 vélstjórum öðr-
um og matsveini bjuggu miðskipa, nálægt véla-
rúminu. Allir aðrir bjuggu fram í, en það voru
6 fullgildir hásetar, 6 kyndarar og timburmaður.
Skipið var 30 ára gamall ryðkláfur og var her-
bergið mitt ágætt sýnishom af heildarástandi
þess. Undir stjómpialli miðskipa var stýrisvélinni
komið fyrir. Frá henni lágu leiðslur, ýmist úr
keðjum eða jámteinum aftur eftir skipshliðinni
og öldustokknum, aftur í kvaðrantinn. Því nánar
sem ég kynntist skipinu, því meir hraus mér
hugur við vetrarsjóferð yfir Atlantshafið á slíku
skrapatóli.
Ég snæddi morgunverð ásamt stýrimanni og
vélstjórunum, því næst gekk ég á fund skipstjór-
ans, en hann snæddi ætíð einn í káetu sinni.
Gamble skipstjóri var stór og klunnalegur maður
um fimmtugt. Hann var mjög rauður í andliti.
Augun voru blá og útstandandi. Hendumar stórar
og þvalar, og yfilrleitt bar allt útlit hans vott um
gigtveiki.
Þegar við höfðum heilsast, sagði hann: „Ég lét
fyrirrennara þinn fara vegna drykkj uskapar. Ef
þú ert reglusamur maður, þá ætti okkur að geta
komið vel saman, en ef svo er ekki, þá læt ég
þig fara að lokinni þessari ferð.“
Ég fullvissaði hann um reglusemi mína, en
hvað það snerti að fara af skipinu eftir þessa
ferð, var ég búinn að ákveða með sjálfum mér,
en það nefndi ég ekki.
Um morguninn lögskráði ég skipshöfnina og
um hádegisbilið lögðum við af stað áleiðis til
Barry Dock. Að fylgjast með færslu skipsins út
úr höfninni var hreinasti gamanleikur, því að
Gamble skipstjóri hafði það fyrir sið, að hrópa
óteljandi fyrirskipanir gegnum kallara, bæði í
tíma og ótíma, og voru því flestar þessara fyrir-
skipana látnar sem vindur urn eyru þjóta. Þrátt
fyrir þetta tókst með aðstoð hafnsögumanns og
dráttarbáts að snúa skipinu réttu fyrir. Var nú
slegið í hann, og farið með fullri ferð eða 7 sjó-
mílna hraða út úr hafnarmynninu.
Ég komst brátt að raun um það, að hásetarnir
voru hinir mestu letingjar. Á leiðinni til Barry
reyndi ég að láta þá vinna að því að koma ýmsu
í það horf um borð, að skipið liti út eins og skipi
sæmdi, en þetta þoldu þeir ekki, því að áður en
við komum í höfn, sögðu þeir upp stöðum sínum,
tóku saman pjönkur sínar og þegar búið var að
binda skipið fóru þeir alfarnir í land. Þótt það
mundi reynast erfitt að ráða aftur 5 háseta, þá
varð ég feginn því, að losna við þessa menn.
Ferðalagið til Northumberland Straits í nóvem-
bermánuði var allt annað en eftirsótt, og reynsla
okkar sannaði síðar að það var engin skemmti-
ferð.
Að lokum tókst mér með aðstoð ráðningar-
skrifstofu í landi að ráða roskinn mann að nafni
Roberts, og 4 unga fiskimenn, sem aldrei áður
höfðu komið um borð í gufuskip.
Skipið var bundið við baujur í 4 daga, en síðan
var það flutt þangað, sem fe'rma átti kolin, og
innan 24 klukkustunda var hleðslunni lokið og
skipið tilbúið til að sigla. Um leið og byrjað var
að leysa skipið hófst hin venjulega leiksýning
með skipstjóra í aðalhlutverkinu, en okkur hina í
þeim minni. Hafnsögumaður yfirgaf okkur og við
sigldum til hafs. Eftir að skipstjóri hafði gefið
fyrirskipanir um stefnuna fór hann inn í „korta-
klefann“ og lagði sig þar. „Kortaklefinn", sem
var áfastur stýrisvélarhúsinu með dyrum á milli,
var fullur af gufu, og ef dæma skyldi eftir ástandi
sjókortanna og siglingabókanna, þá hlaut klefinn
að hafa verið fullur af gufu árum saman. En svo
36 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ