Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 35

nýju og var á ýmsum bátum. Ég réðst
Ríkisskip á gömlu Esju 1960-1964
°g leysti þar af sem bátsmaður. Þá tók
v'ð fimm ára tímabil sem ég vann í
landi en 1969 réði ég mig enn til
Eimskip. Loks þá má segja að tekið
Eafi að gróa um mig, því hjá Eimskip
yar ég allt til ársins 1992 - eða í 23 ár
°g um helming þessa tíma var ég
bátsmaður um borð í skipunum. Þar
^aeð hef ég víst rakið fyrir þér sjó-
ferðasöguna í mjög stórum dráttum.“
I sjóhemaði á Maríu Júlíu
»Eins og ég sagði var það árið 1958 að
eg gerðist háseti á Maríu Júlíu, en
landhelgin var færð út í 12 mílur þann
É september þá um haustið. Skipstjóri
a Maríu Júlíu var þá Lárus
Eorsteinsson, og hann var nú enginn
aukvisi, get ég sagt þér. í minningunni
Var þetta feikna skemmtilegur tími,
enda menn ungir og frískir.
Við vorum mest í þokunni fyrir aust-
an og þetta var stöðugur fautaslagur
Ejá okkur á Maríu Júlíu. Eiríkur
Kristófersson var þá vanalega víðsfjarri
a Þór og átti mikið friðsælli daga. Við
a Maríu Júlíu tókum fyrsta togarann,
en hann var Northern Foam. Við
Eefðum getað farið með hann þegar í
stað inn til Norðfjarðar hefði ekki
skeyti komið frá Eiríki um að við
skyldum bíða. Varð það til þess að við
Eiðum í eina átta klukkutíma þar til
^dr kom og með honum breskt her-
sk'p. Fóru þá menn af Þór og Maríu
Júlíu um borð í togarann - en í sama
E'li komu herskipsmenn og tóku þá til
fanga. (Þeim var seinna skotið í land á
hjörgunarbáti við Reykjanes eins og
frægt varð).
En þegar þarna var komið sögu fórum
v'ð að öðrum togara - en þegar við
°mum upp að honum ráku þeir
Rrnkarl út um lensportið. Járnkarlinn
§ekk inn f skrokkinn á Maríu Júlíu,
Sern var tréskip, og vorum við þar með
asttr við togarann! Mér ásamt stýri-
manninum var skipað að hlaupa um
borð í togarann, en þar tók þrjátíu
manna áhöfn hans á móti okkur með
höggum og barsmíðum og var ég
sleginn með róp í andlitið, svo ekki var
um annað að gera en hörfa. Karlarnir
á togaranum voru allir augafullir og
létu eins og vitfirringar. Einn þeirra
leysti niður um sig, settist á borð-
stokkinn hjá okkur og skeit á þilfarið!
En harður karl var Lárus Þorsteinsson
og ég held að sú hafi verið ástæða þess
að hann var látinn fara frá Gæslunni.
Eitt sinn komum við upp að togara og
Lárus stóð í brúnni við opinn glugga.
Karlarnir á togaranum gripu spúlinn
og sprautuðu beint framan í hann og
ætluðu víst að hafa gaman af við-
brögðum hans. En Lárus hreyfði sig
ekki úr glugganum hvernig sem þeir
sprautuðu - og loks gáfust þeir upp.
Þetta var honum líkt.
Við höfðum að venju að sigla upp að
togurunum og kalla til þeirra í gjallar-
horn að þeir væru innan íslenskrar
landhelgi. Um þær mundir var stýri-
maður hjá okkur maður sem kallaður
var „Gvendur Kína“ (ég veit ekki af
hverju). Eitt sinn komum við að tog-
ara og köllum yfir til hans þessa
vanalegu tilkynningu og kom skip-
stjórinn í svip fram f brúargluggann.
Greip þá Gvendur gjallarhornið og
orgaði: „Talaðu við okkur íslensku,
helv... fíflið þitt!“ Fiafði hann þá þekkt
skipstjórann sem var Islendingur.
Urðu viðbrögð þessa íslenska skip-
stjóra þau að hann baðst afsökunar,
kvaðst aðeins hafa orðið að hlýða
skipunum - og sigldi út úr landhelg-
inni með það sama.
Harka Lárusar gerði það að verkum
að bresku togaraskipstjórarnir voru
afar hræddir við okkur og gerðust
mjög taugaveiklaðir. Kom fyrir þegar
við lágum í þoku inni á
Loðmundarfirði að við heyrðum tog-
arana kalla í herskipin og biðja um
hjálp - því María Júlía væri að koma!
Já, þetta voru skemmtilegir tímar."
í 17 ár á sömu „rútunni"
„Ég gat þess í upptalningunni hér að
ofan að ég var samfellt í 23 ár hjá
Eimskip (en 25 ár alls) og á svo
löngum tíma fór ekki hjá að ég kynnt-
ist mörgum af skipum félagsins. Fyrst
lá leiðin á Fjallfoss og þá á Gljáfoss,
Dettifoss, Álafoss, Laxfoss og Selfoss.
Síðasta plássið mitt hjá Eimskip var
svo um borð í nýja Laxfossi, en ég var
í áhöfninni sem sótti hann til
Júgóslavíu, þótt hann væri smíðaður á
Ítalíu. Þótt yfirleitt væru það indælis-
drengir sem ég sigldi með þá kunni ég
best við mig á nýja Laxfossi: Þar voru
úrvalsmenn í hverju rúmi. Við vorum
dálítið öfundaðir sem vorum um borð
í Laxfossi, því bæði var skipið glæsilegt
og „rúturnar“ þægilegar - aðeins hálfur
mánuður - en við sigldum mest til
Englands, Belgíu, Þýskalands og
Hollands. Ég var annars svo lánsamur
að vera á þessari „rútu“ í 17 ár og
vorum við kallaðir „gulldrengirnir“ af
félögum okkar í Eimskipafélags-
flotanum.
Mér féll farmennskan vel, því alltaf var
eitthvað að gerast og ef ég á að rifja
upp eitthvað sem mér er minnis-
stæðara en annað vefst mér tunga um
tönn. Það er af svo mörgu að taka -
bæði ánægjulegu og stundum rauna-
legu.“
Tveir sorgaratburðir
„En eins og gengur situr þó sumt fast-
ar í manni en annað og þá einkum það
raunalega. Ég mun nú nefna tvö slík
dæmi: Eitt sinn lést maður með
sviplegum hætti um borð hjá okkur á
Laxfossi og það atvik hefur alltaf leitað
á mig. Þetta gerðist með þeim hætti að
við vorum að koma í höfn og biðum
eftir lósinum, en á skipinu var vökva-
drifin hurð sem lósinum var hleypt
inn um. Ungur maður, sem var í sinni
fyrstu ferð, var sendur til að taka á
móti honum. Ég hafði farið með
honum um skipið í upphafi ferðar-
^ÖMannadagsblaðið
35