Eimreiðin - 01.01.1936, Qupperneq 115

EiMreiðin
RITSJÁ
99
IVerja komniúnistiska trúarskylclu, nokkurs konar »daglega iðkun guð-
1 'ekninnar«, öðruni )>rétt-trúuðum« til uppbyggingar og liugarstj’rkingar.
^v.'eðið um uFélaga Diniilrofpi er frekast hlægilcgt, þótt efnið sé alvar-
legt, — hlægilegt í sinni takmarkalausu, trúarlegu lotningu fyrir »rökvaldi
■u.\ og LeninsK og jafn-takmarkalausa hatri á Göring og félögum hans.
ttvrið« (j). e. nazistarnir, sbr. dýrið í Opinberunarbókinni) »sat eftir,
"'jalniandi af morðfýsn, en maðurinn tlaug austur í sigurljómann«.
aður veit varla, hvort maður á heldur að hlæja eða gráta vfir svona
•* taklskap. Kvæðið »Frelsi« bvrjar ekki ólaglega, en er von bráðara
' Mlu’ ut i liinn venjulcga rætna blaðagreinastíl og skáldskapurinn rokinn
1 veður og vind j>ví miður. I-’að er auðvitað hægt að vrkja skáldleg
‘ideiln- 0g byltingakvæði. I’orsteinn lirlingsson gerði j)að oft; Sigurður
'•narsson gerir jiað all-oft, en Jóhannes úr Ivötlum gerir það, því miður,
’J'ddan. Trúin á ]>að, að »boðskapurinn« einn út af fyrir sig sé nægilegur,
°t rik hjá honum. En »góð meining enga gerir stoð«; ef lifsanda skáld-
'• Parins vantar, verður kvæðið alt af dautt; j)að dugir ekki að ætla sér
ilð lifga það með fitons-anda hatursins og ofstækisins einum saman.
I '^nnars virðist á stundum vera talsverður tvíveðrungur i Jóhannesi,
,,rt hann eigi heldur »að halda upp i dalinn, eða ganga út i heimsstrið
1 tíorki og Stalin«, eða m. ii. o., að smalinn kann ekki alls kostar
s,S i kommúnisma borgarinnar (sbr. kvæðið »Sœlir þid« —). Stundum
Jafnvel »þjóðernissinnaðir« tónar i hörpu hans, t. d. þetta: »í norð-
Msatloguni fer norrænn andi og sltírir þjóðina i j)essu landi« (kvæðið
"k'l ~"r<1)' t’t þetta kvæði á að vera háð, þá er spottið alveg mishepnað,
jí1 ^"’t- gerir það sjálfur að engu, er Iiann klykkir út með þessum orðum
_ itýpstu alvöru); »Heiðrikja að norðan í hugann leitar. ] Nú er ég barn
eru
■jós
»
björtu sveitar«. En miklu oftar samlagar hann sig öllu því vesæl-
't’nnai
nsta 0lf , ,
iiin ” Jumasta i sögu lslendinga og lætur eins og verkalýðurinn se kom-
(»1' * e’ntómum þrælum, kotungum, flökkurum og béiningamönnum
t'orj. ^ ,lleÚiar«); er ]>að undarlegt ættarstolt og engu sannara en hitt, að
gj , llr v°rir hafi verið eintómir höfðingjar i sjón og revnd! En »hver
^Smag«, ejns G;f Danskurinn segir.
. m dæmi þess, hverskonar »boðskap« bókin tlytur, þegar höf. kemst
j eyming, má tilfæra ]>essar linur úr einu kvæðinu (nBrúna höndino),
■mn er að tala um »úrslitahríðina«:
»Þó hún brjóti hvern bæ, sem var reistur,
l>ó liún brenni hvert orð, sem var skráð,
þó hún liti livert puntstrá með löðrandi blóði,
að lukuni skal sigrinum verða náð!«
i’vtta
'tivin' evangclium, |>essi fagnaðarboöskapur »löðrandi blóðs« og haturs
setll . S1^ sjálfur. En inikil má trúin vera á það þúsundárariki,
blóðs ' r'Sa UPP "t' þessum rústum húsbrota, bókabrenna og manns-
t.vrii) t>orga ]>að alt að fullu. Það er annars furðulegt sálfræðilegt
rigöi, hvernig góðir menn, sem annars mvndu ekki vilja gera flugu