Eimreiðin - 01.01.1940, Qupperneq 20

6
VIÐ LÍKBÖRUR
EIMREIÐIN
með þeim, sem um ókomnar aldir ganga jarðlífsgöngu sína
hér og gista þetta land. — Því getum vér sagt örugg:
„Komi hcl og kasti mold og grafi,
kvistist lifsins tré i dauðans arin,
sökkvi jarðarknör i myrkva marinn,
myndasmiðar andans skulu standa.“
En það er oss ekki nóg. Hér við dauðann brennur önnur
spurning í brjóstum vor allra. Hvað tekur við? Heldur lífiö
áfram, þótt dauðinn komi og leggi myrka vængi sina yfir þá, sem
eru oss dýrmætir og kærir? Fáurn vér að sjá nýjan dag fyrir
handan, ný tækifæri til lífs — og fáum vér meira að starfa guðs
um geim, við nýjan dag, þar sem hin dýpsta þrá og hinn
stærsti, fegursti draumur fær að rætast? Þar sem vinir, er
með tárum skilja við gröfina — og ekki geta gleymt hverir
öðrum — fá að sjást — fá að hittast aflur „á albjörtum, eilíf-
uni degi?“ Vér þráum öll lífið, þessvegna horfum vér upp
við gröfina og leitum guðs sólbjörtu landa.
Einhver fegurstu, sólbjörtustu og huggunarríkustu orð, sem
sögð hafa verið í sambandi við dauðann, sagði Jesús Kristur
eitt sinn. Þau eru ekki mörg, en þau leysa gátur dauðans, og
hann vildi hvísla þeim í eyru hvers einasta sorgarbarns hér
í hverfulum heimi. Hann sagði: „Ég lifi og þér munuð lifa.“
Það var í trú á þessi orð, að Einar Benediktsson sagði eitt
sinn: „Þá syngja englar, er lífið þagnar.“
Það bar hátt á Einari Benediktssyni með þjóð vorri. Yfir-
burðir hans voru svo miklir og margvíslegir, að hjá því gat
ekki farið. Öll þjóðin hlaut að taka eflir honum og fylgjas*-
með honum og ræða um hann mörgum stundum — og þoð
gerði hún líka. Ég átti þess kost að kynnast honum náið á þv*
skeiði æfi hans, er æfisól hans var hæst á lofti. Minningarnai'
frá þeim tímum koma nú fram í hugann, og er það, sem ég
segi hér um hann, bygt á persónulegri viðkynningu, en ekki
á dómum eða áliti annara manna um hann.
Ég sá hann á fögru og glæsilegu heimili hans, meða! vina
sinna, hinn örláta, stórhuga húsbónda, og á þaðan minningar
um bjartar stundir, sá hann úti í ríki náttúrunnar, þar sem
hann ferðaðist um land sitt á góðum fáki, sá hann og heyrði
hann dást að náttúrufegurðinni og skoða land sitt, er „sunna