Eimreiðin - 01.01.1940, Qupperneq 56

42
í HAMINGJULEIT
EIMBEIÐIN
Aumingja pabbi. Skyldi honum hafa verið svipað innanbrjósts
nú og fyrir tuttugu árum síðan? Fagnaði hann þeim breyting-
um, er höfðu á orðið. Hafði alt farið að hans óskum? Það gat
ekki verið, það var honum bezt kunnugt um.
Minningar frá bernskudögum Eiríks koma fram í huga hans.
Hann minnist þessa dags fyrir tuttugu árum siðan, og hann
finnur að hann hefur geymst Ijóslifandi í hugskoti hans með
öllum sínum fábreyttu atburðum. Hann situr á garðahöfðinu
í Lækjarhúsinu og er að naga puntstrá. Faðir hans er að raka
húsið. Eiríkur gefur föður sinum gætur, því að hann er að losa
torfusnepil undan garðastokknum með tánni. Um leið og faðir
hans leggur uppsópið út fyrir dyrastafinn, segir hann:
— Jæja, nú eru þeir líklega búnir að skjóta úr fallbyssun-
um fyrir sunnan. Þetta kemur óvænt, beint ofan í bisið við
skekilinn og afrakið, og læsir sig í \átund hans. Eirikur hefur
ekki heyrt minst á neinar fallbyssur, eða annað það, er boðað
gæti stórtíðindi, fyr en þetta. Nema hitt í morgun. Þá tók pabbi
hann upp úr rúminu sínu, og lyfti honum upp i austurglugg-
ann yfir rúminu hennar mömmu, og spurði hann hvort hann
sæi sólaruppkomuna. Og svo sagði hann, að þetta væri í fyrsta
sinn sem Eiríkur sæi sólina koma upp yfir sínu eigin landi,
svo hann skyldi setja það á sig. En Eiríkur hafði oft séð sól-
ina koma upp, og ekkert átti hann í Dagmálaskarðinu, það
vissi pabbi vel, — og svo þegar Eiríkur spurði hann hvað hann
ætti við, sagði pabbi að hann mundi skilja það seinna. En til
hvers var pabbi að segja það, sem maður átti að skilja seinna?
Og ef maður gleymdi því svo og skildi það aldrei. ... Og nú
var hann farinn að tala um fallbyssur. Eiríkur lítur forviða á
föður sinn.
— Or hvaða fallbyssum er búið að skjóta, pabbi? Hverjir
eru að skjóta?
— Þeir fyrir sunnan. Nú erum við nefnilega sjálfstæð þjóð,
sjálfstæðir menn, frjálsir menn í frjálsu landi, — en þú skihir
það ekki, drengur minn. Við þessi síðustu orð fanst Eiríki, að
faðir sinn rétta enn betur úr sér en hann var vanur og varpa
öndinni, alveg eins og þegar hann hafði látið niður þungan
poka.
— Hvað er það að vera sjálfstæður, pabbi?