Eimreiðin - 01.01.1940, Qupperneq 77

eimreiðin
HVAR ER STÍNA?
63
hefur sig upp í að stinga puttunum inn undir hálsmálið á kjóln-
Uin hennar. Hún stuggar honum frá með olnbogunum.
„Hvað ertu að þvælast hérna, Láki?“ spyr frúin myndug.
,,Mig vantar eldspítur,“ svarar hann, beygður af sinni þrot-
lausu óhepni.
>.Þú finnur þær varla inni á brjóstunum á henni Stínu.“
Athvarfið verður dagblaðið og tóhakspípan.
Frúin sezt gegnt honum og leggur spil. Hún hnyklar brýnn-
ar yfir spilunum og hefur heldur rangt við en að láta þau
ekki ganga upp.
Maðu rinn virðir hana fyrir sér í laumi. Hann veit að nú er
hun reið, og hann kvíðir væntanlegri rekkjusennu. Það er
leiður siður, sem Stefania hefur, að rekja misklíðarefni og
móðganir, þegar hún er komin í hólið til hóndans. — Þegar
hann horfir á andlit hennar, finst honum hún vera eins og
Hiynd, sem meistarinn eigi eftir að leggja síðustu hönd á.
Hörkudrættirnir þyrftu að hverfa og sjálfsþóttimi úr svipnum.
Hann þráir eitthvað mýkra og hlýrra, unga stúlku, sem ekki
væri eins ósveigjanleg í skoðunum og þessi frú og ekki væri
altaf í sínum fulla rétti til að illyrðast og ofsækja hann. En
hað er nú svo sem eitthvað annað en aö hann hljóti höpp fyrir
Slöpp. Ósjálfrátt fer hann að raula fyrir munni sér:
„Heimurinn er sem hrossaket um harðan vetur,
sem vesaliugur aumur etur
fj'rst annað hann ei fengið getur.“
Stina hugsar oft með hlýju til fyrrikonunnar, sem er dáin,
hví að fyrrikonubörnin eru hartnær einu sólargeislarnir, sem
hrjótast í gegnum myrkur þessarar hörðu vetrarvistar og þó
• • • sólin skín ekki jdtaf til gleði.
hyrrikonubörnin eru tvö, Ása og Óli.
Ása er gift og býr búi sínu, ef búskap skyldi kalla. Hún er
nieð annan fótinn á gamla heimilinu sínu, og altaf er hún glor-
hungruð, þegar hún kemur. Henni verður að jafnaði fyrst fyrir
að gægjast inn i eldhúsið til Stínu og spyrja, hvort Stebba
stjúpa sé heima. Síðan innir hún eftir hádegismatnum og mæl-
lst til að fá ofurlítið bragð. Hún gerir sig heimakomna í matar-
shápnum og eirir engu, sem hana munar í. Hún er snögt um