Eimreiðin - 01.01.1940, Qupperneq 79

eimreiðin
HVAR ER STÍNA?
65
Svo sem stöðu hans sæmir, ber ósjaldan við, að götustrákarnir
kalli á eftir honum: „Hæ, póli! Er ekki kalt þarna uppi?“
..Hver á að fá skeggkossinn?“ spyr hann Stínu.
..Ekki ég,“ svarar hún, en fær hann samt. „Skannnastu þín,“
Segir hún, kafrjóð í framan.
..Fyrir hvað? Manni er skylt að sýna laglegum stúlkum
kurteisi."
Stína er alls ekki fráhverf þessum unga, vörpulega lög-
regluþjóni, en það tjóar ekki að leggja ást við hann, því að
niaðurinn er harðtrúlofaður, þótt honum sé það lítið til hag-
ræðis í bili. Kærastan er nefnilega úti í Kongsins Kaupmanna-
höfn að læra stepp, skilmingar, skelmistök, eða hvað það nú
heitir.
— Óli og Stína eru ein heima. Hann eltir hana hvert fót-
mal 0g þrábiður hana um að vera góða við sig. Þegar Stínu
er farið að þykja nóg um kvabbið og eltingaleikinn, vindur
hún sér snúðug að honum og keyrir höfuðið aftur á bak, til
bess að sjá almennilega framan í hann. Ef bræður hennar
hcfðu séð hana, þá hefðu þeir eflaust spurt, hvort hún ætlaði
gleypa sjöstirnið.
’ófir hverju ertu eiginlega að fárast, Óli?“ spyr hún hvat-
skeytlega. „Eins og ég sé ekki góð við þig. Ég sem var að
stoPpa i sokkana þína fram á harða háttatíma í gærkvöldi.“
Óli horfir hugfanginn á þetta rjóða, barnslega andlit með
hjupu vinulágina í vörinni. Það eru svo skemtilegar grófar
j andlitinu á henni Stínu, í hökuna, vörina og vangana báða,
j egar hún brosir. Svo er þessi bjarti háls og þessi hvelfdi, mjúki
arniur. Það er hverjum manni ofætlun að sjá Stínu í friði.
..Láttu mig vera,“ segir hún og byrstir sig. „Hana, þar
sleiztu svuntubandiðT*
Stína sefur ein uppi á lofti í lítilli skonsu inn af þurk-
0 hnu. Það er kalt þar í frosthríðum og ömurlegt, þegar storm-
Ullnn hvín i húsmæninum, skekur gluggana og skýzt ýlfrandi
|nn um smugur og gisnur. Þó tekur út yfir alt með rotturnar.
egar hljóðnar í húsinu, hefja þær hervirki sín milli þils og
eSg.lar, naga og sarga og þjóta frain og aftur, upp og niður
ujeð þvílíkum fyrirgangi, harki og háreisti að það mætti ætla,
u þær væru allar stígvélaðar. Stína kúrir sig undir sængur-
5