Eimreiðin - 01.01.1940, Síða 83

EIMREIÐIN
HVAR ER STÍNA?
69
stór og framfarasöm, svipurinn Ijómar af sæld og fjöri. Hún
er ekki af vanefnum gerð, þessi unga stúlka. MikilJ líkams-
þroski og heilbrigð lífsgreind eru erfðir hennar. Hún situr tein-
rétt í vöggunni og leikur sér að gyltu hnöppunum á einkennis-
húningi pabba. Þegar hún vex að vizku, lærist henni, að hægt
er að halda óknyttaormum heillar götu í skefjum með töfra-
orðinu: „Hann pabbi minn er póliti.“
— Sólin brosir við bláfjöllunum, sem marka sjóndeildar-
þring Reykjavíkur. Nú vorar um víkur og voga.
Pabbi og mamma búa sig til skemtigöngu. Óli er í gráum
rykfrakka með gráan hatt, óbreyttur borgari, þegar hann hef-
or lagt frá sér einkennisbúninginn. Stína litla skríkir af kæti.
Það er alveg eins og hún eigi tvo pabba, og það er svo ótrú-
lega fyndið. Stína mamma er með nýjan hatt og speglar sig
vandlega. Lífið er svo skemtilegt, nýr hattur og sólskin. Stína
litla er færð i bláa kápu og bláa kjusu, týrurnar hennar ljóma
1 kapp við allan þennan bláma. Fram með vöngunum gægjast
gulir veiðilokkar. Sú verður einhverntíma skæð! Pabbi sting-
Ur henni ofan í gæruskinnspokann í lcerrunni, mamma lagar
°g hagræðir með liprum höndum. Svo er lagt af stað, en fyrst
blaktir Stína litla hendi til Beztu á efri hæðinni, sem er að
Prika á milli kaktusanna í hornglugganum. Mamma hennar
stendur á hak við hana til að afstýra óhöppum.
Hvert skal halda? Auðvitað ofan að höfn. Það er löngum
uftökustaðurinn. Þau fara sem leið liggur ofan Hringbraut,
Hverfisgötu niður að uppfyllingu. Stína situr stilt og prúð í
kerrunni og horfir á bílana, krakkana og búðargluggana. Litla
Heykjavikurstúlkan ekur um ríki sitt. — Við uppfyllinguna
'’ggja mörg skip með þjóðfána málaða á súðir og þiljur, því
a6 nú geysar ófriður úti í hinum stóra, óhamingjusama heimi.
Pau beygja ofan^að Sprengisandi og aka kerrunni fram á
kryggjunöf. Þar snúa þau henni við, og nú sér Stína litla að-
eins hlátt haf, blá fjöll og bláan himin. Skip, sem koma og fara,
myrkva bláheiðið með reyk sinum. Stína starir alvarleg á
þessa sýn. Augu hennar fyllast hljóðri spurn mannssálarinnar,
Sem stendur orðlaus andspænis hinu óþekta og þráir þó að
skilja dul þess. Pabbi hennar fiðrar hana mjúklega undir
hökunni og spyr: „Hvar er Stína?“