Eimreiðin - 01.01.1940, Blaðsíða 86

72
GRÖF JAKOBS
EIMREIÐIN
all-langt kvæði á láglatínu með miðaldarími. Ýms germönsk
orð eru tekin upp í textann, eins og sést á viðkvæðinu. Það
svona:
Primus ex apostolis Herru Sanctiagu!
inartir Jerosolimis, Grot Sanctiagu!
Jacobus egregio Eultreja, esuseja!
sacer est martirio. Deus adjuva nos.
(Jakob, fremstur postulanna, píslarvottur Jerúsalemsborgar,
hann er heilagur sökum hins dýrðlega pislardauða síns. Ó herra
Santiago [Santiago = heilagur Jakob]! Ó mikli Santiago!
Áfram, upp! Drottinn, hjálpa þú oss.)
Þetla A'ar einskonar ferðabæn pilagrímanna, sem þcir
kyrjuðu á helgigöngu sinni vestur, á áningarstöðum og í gilda-
skálum við hina „frönsku braut“. Þvi nær sem dró Kompos-
tela, því ákafari varð söngurinn, og þeir, sem höfðu sítara,
flautur, fiðlur, glerhörpur eða reyrpípur, spiluðu undir hver
sem betur gat. Margir gengu berfættir síðustu mílurnar, og
þeir, sem auðmjúkastir voru, skriðu á hnjánum síðasta áfang-
ann. Ríkir menn og voldugir þektust ekki úr. Auðugir furstar,
fagrar prinsessur, frægir herkonungar og víkingar gengu, eins
og almúgamaðurinn berfættur og hlóðrisa í vaðmálskufli yzÞ
um klæða, að gröf hins heilaga Jakobs. Sumir báru þungar
byrðar af blýi og járni, sem þeir svo slcenktu dómkirkjunni,
til þess að nota mætti það í einhverja smiði í þágu hennar.
Aðrir báru krossa i höndunum og höfðu hlekki á fótuni, sein
þeir leystu ekki fyr en þeir höfðu fengið aflausn í nafni post-
ulans. Enn aðrir gengu á milli fátæklinga og gáfu þeim
peninga.
Oft urðu blóðugar sviftingar milli hópa af pílagrímum, seni
deildu urn það, hverjir ættu að komast fyr fram að gröfinni
eða standa nær henni. Var svo fyrir mælt, að allir aðkomnii'
svndarar skyldu baða sig í Paradísarbrunninum og bíða þess
svo berfættir og knékrjúpandi, að legáti páfa kæmi með fylgd"
arliði sínu og gæfi þeirn blessun sína og leyfði þeim að snerta
hálsklæði sitt eða mittisband. Þá fyrst máttu pílagrimarnir
ganga í kirkju og kyssa purpurasteinssúluna, sem stendur
upp af gröf Jakobs, og hefur þessi siður orðið þess valdandi,
að stór dæld hefur myndast í hana á þeim stað. Sjálf messan