Eimreiðin - 01.10.1944, Qupperneq 76

300
BIÐSTOFUHJAL
EIMREIÐIN
beinið til. Það hvein svo í beinpípunum, að það lieyrðist um
allt húsið, enda voru það engin smáræðis átök lijá lækninum.
„Það er nú læknir, sem segir sex! Hann er lireinasti galdrakarl!
Ég segi ykkur það alveg satt. Nú ætla ég að láta liann ná úr mér
þessari andsk.... kvefpest, sem ætlar mig lifandi að drepa,
svo ég get tæplega talað. Hún liggur öll í hálsinum á mér. Hrein-
asta svínarí! Jæja, Kristján, hvernig líður Steina? Er hann orð-
inn góður?“
„-----Svona-------■“
„Hefurðu nýlega frétt af honum?“.
„Ne-ei.“
„Hvernig líður þér sjálfum?“
„Betri.“
„Ertu ekki að.verða góður?“
„O-jú —“
„Andskotinn hafi það, að það sé liægt að draga orðin út úr
þér með töngum. Þú ert svo sem ekkert of góður til að svara mer,
svei mér þá!“ Guðjón labbaði um gólfið, mjög æstur, og fannst
sér heldur misboðið. Gamla konan hnipraði sig enn betur saman.
Skelfingar blaður gat verið í lionum.
„Hvað er klukkan? Fer röðin ekki að koma að mér?“ Hann
snéri sér að gömlu konunni. „Eruð þér á undan mér, kona góð?“
Gamla konan neyddist til að taka sjalið frá munninum. „Jú,'
svaraði hún mjög lágt.
„Nei, livert í ---, þetta er þó ekki liún mamma!“
Læknirinn kom fram í því. „Næsti.“ Gamla konan stóð upp?
guðs fegin yfir því, að röðin skyldi loksins vera komin að ser.
Stundum -áður hefur henni fundizt synirnir vera lirelling a
mannamótum.
Guðjón stendur eftir, gapandi af undrun. en hann er borgunar-
maður fyrir sig.
„Hún á það til að vera geðstirð, kerlingargreyið! Það er oft
svo með magaveikt fólk!“