Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 32

EIMREIÐIN
Konan á s±akks±æðinu.
Smásaga eftir GuSlaugu Benediktsdóttur.
Við litum hver á aðra, þegar við heyrðum verkstjórann bölva
geðvonzkulega. Það leit út fyrir, að öllum dytti svipað í hug:
Hvað kemur til, að liann Björn verkstjóri lætur svona?
I sama bili bar Pálu að, Iiæggenga og silalega. Hún hafði orðið
þetta of sein til vinnunnar. Það var raunar ekki í fyrsta skipti
sem hún mætti of seint. Hún hafði aðeins verið nokkra daga í
vinnu og oftast mætt seinna en við hinar.
Þegar Pála kom nógu nærri, kallaði verkstjórinn liarkalega til
hennar:
— Þú liefur ekkert hingað að gera, þú getur pillað þig heim,
fyrst þú getur aldrei mætt á réttum tíma.
Konan hélt áfram, hægt og sígandi, eins og ekkert væri um að
vera, unz hún var nærri komin til verkstjórans, þá stanzaði hún
alveg, horfði á liann í gegnum stór, dökk gleraugun, og sagði:
— Ég gat ekki komið fyrr.
Við litum liver á aðra. Málróinur Pálu var rólegur og öruggur
og virtist ekki eiga neitt skylt við útlit hennar.
— Já, fyrst þú ert svona tímabundin, læturðu þig liafa það að
hætta að koma, hálfurraði verkstjórinn.
Það fór ókyrrð um hópinn, sem hafði tyllt sér niður til að
fá sér morgunbitann. Ennþá var eftir að breiða úr nokkrum fisk-
stökkum. Það var hezta útlit með þurrkinn, og við höfðurn liaft
von um vinnu allan daginn. Því lét maðurinn svona? Gat liann
ekki reiknað vinnutímann hennar Pálu frá klukkan níu, fyrst
hún gat ekki komið fyrr?
Pála hafði alltaf verið fáskiptin í fiskinum, en hún hafði vakið
atliygli mína á sér, fremur en allar hinar konurnar, sem unnu
þarna. Af hverju, vissi ég ekki. Það var ekkert tiltökumál, þótt
hún væri í mjög sérkennilegri, upplitaðri kápu og léti skýluklut-
inn slúta fram á gleraugun.
Ég leit á Pálu og sá að hún stóð og fitlaði vandræðalega við