Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 33

eimreiðin
KONAN Á STAKKSTÆÐINU
185
Htlu neatistöskuna sína. En við liinar, sem liéldum hópinn, höfð-
tun misst alla löngun í morgunbitann. Vinnugleðin og ánægjan
yfir góða veðrinu hafði laumast burtu frá okkur. Verkstjórinn
gekk fram hjá. Hann leit á úrið sitt, sendi Pálu geðvon/.kulegt
hornauga og gekk inn í fiskgeymsluna.
— Komdu liérna til okkar, Pála, og fáðu þér morgunbitann
Þinn, kallaði ég.
— Ætli ég liafi ekki nógan daginn, svaraði Pála, jafn liægt
°g rólega og hún var vön, en mér fannst lireimurinn í rödd
hennar allt annar en áðan, þegar hún svaraði Birni, og þessi
raddhreimur truflaði mig í svipinn.
— Heyrðu, Pála. Farir þú lir vinnunni, fer ég líka.
Pála leit hægt upp og liorfði fast á mig í gegnum dökk gler-
atigun.
— Við förum allar, kallaði ein stúlkan.
'— Við gerum stræk á hann, sagði Heiða, um leið og liún stóð
ttpp og setti liendurnar í síðurnar.
f*að fór ánægjukurr um hópinn. Allar voru sammála.
'— Veiga, viltu láta karlinn vita, livað er á seyði, eða á ég að
taka málið að mér. — Heiða var aðsópsmikil.
Vertu róleg, Heiða, ég skal tala við verkstjórann.
Björn stóð í fiskgeymslunni og athugaði hvar bezt færi um
fiskinn, sem átti að flytja inn til pökkunar.
Kaffitíminn er ekki alveg búinn, Veiga mín, sagði hann,
begar liann sá mig, jafn alúðlega og hann átti vanda til.
■ Já, ég veit það. En Björn, þú ættir að lofa lienni Pálu að
yera, fyrst liún er komin.
fJjörn liorfði á mig köldum augum: — Þú ættir ekki að skipta
þér af þessu, Veiga. Ég á ekki gott með að segja eitt í dag og
annað á morgun. Þú skilur það. Ég verð að láta hlýða mér.
Ég liorfði á Björn. Var honum alvara að neita mér um þetta?
Þú ættir samt að lofa mér að taka hana með mér að stakkn-
ltui, sem við förum að breiða. Ég veit, að allir verða ánægðari
uteð það og treysta þér bezt til að breyta þannig.
- Heldurðu að liún flýti fyrir, ef þú lætur hana bera á móti
þér?
"— Nei, hún myndi breiða, eins og hún er vön.