Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 34

186
KONAN Á STAKKSTÆÐINU
eimreiðin
Björn horfði nokkra stund fram fyrir sig og sagði svo allhast-
ur: — Taktu þá kerlingarbjálfann með þér.
Pála tók því furðu vel að koma með okkur til vinnu. Reyndar
sagðist hún geta farið heim, en Heiða fullyrti, að þá myndum
við allar leggja niður vinnu. Verkstjórinn gekk um, þögulli en
hann átti vanda til, og það var óvenju þögn yfir öllum á reitn-
um. Það var unnið jafnt og vel þennan dag. Það skapaði öryggis-
tilfinningu að geta staðið saman, þegar á reyndi, og sii tilfinning
veitti sérhverjum einstaklingi aukna starfsgetu.
Að loknu dagsverki áttum við Pála samleið nokkuð af heim-
leiðinni. Venjulega höfðum við orðið samferða þennan spöl, án
þess að ræða hvor við aðra. En nú fór Pála að tala um það við
mig, hvort ég væri til með að ganga snöggvast heim með sér.
Ég þagði við. Eftir langan vinnudag var liver og einn feginn
að komast heim til sín. En þessi ókunna kona á upplituðu, gömlu
kápunni, með stóru, dökku gleraugun, hafði verið mér. hálfgerð
ráðgáta, og því skyldi ég nú sleppa tækifærinu, kannske því eina,
sem mér byðist, til að kynnast henni ofurlítið betur? Ég þáði
því boðið og hélt áfram með Pálu. Við gengum hvor við annarar
hlið, en sögðum ekki orð. Mér fannst sem Pála liefði gleymt, að
ég var með henni og væri horfin inn í heim minninganna.
Allt í einu greip það mig, hvort ég væri ekki að gera einhverja
vitleysu að vera að fara heim með þessari konu? Pála var mér
eiginlega alveg ókunnug. Það sótti að inér einliver óhugur, sem
ég var ennþá ekki laus við, þegar við komum í íbúð Páln.
— Þú verður að fyrirgefa allt hérna inni, sagði Pála vand-
ræðalega, en með fyllri rödd og meiri myndugleik en ég liafði
heyrt til hennar áður. Hún fór nú úr upplituðu kápunni, tók af
sér höfuðklútinn og gleraugun og strauk nokkrum sinnum með
handklæðinu yfir andlit sér. Ég horfði undrandi á hana. Þarna
kom allt önnur Pála fyrir augu mín en sú sem ég var vön að sjá
á stakkstæðinu lijá Birni verkstjóra. Ég gat ekki annað en liorft
á dökkt, glansandi hárið, sem hún lagði í sveig yfir höfuð sér.
Þreytulegi ellifölvinn, sem áður liafði verið á andliti hennar, var
horfinn. Ungleg og hress Pála stóð fyrir framan mig.
— Þú ert ekki einu sinni gömul, sagði ég full undrunar.
Pála brosti og horfði á mig djúpum, yndislegum augum.