Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 35

eimreiðin
KONAN A STAKKSTÆÐINU
187
— Víst er ég orðin roskin, sagði liún. — Auðvitað er ég ekk-
ert gamalmenni, Veiga mín, en árin fara nú að líða orar en aður,
eða svo finnst manni, eftir því sem á ævina líður. Og fyrr en varir
kemst ég algjörlega í þann ham, sem ég hef venð 1 þessa fau
<íaga, sem þú hefur séð mig.
Já, þessa fáu daga. Það var satt, ég liafði aðeins séð þessa konu
nokkrum sinnum, en ég hafði haldið, að ég gœti getið mér margs
til um hana, því lífskjör okkar virtust svo lík, eða voru ekki kjör
hennar þau sömu og hjá öllum hinum á stakkstæðinu, ein
stór barátta fyrir líðandi stund? Nú efaðist ég um, að Pála væri
ein af okkur. Hafði gamli, gæflyndi verkstjórinn okkar fundið
þetta á sér um morguninn?
— Því ertu svona undrandi, sagði Pála. — Dettur þér 1 hug,
að ég liafi svikizt að þér?
— Já, eittlivað í þá átt hvarflaði víst að mér. Mér datt í hug,
að þú hefðir læðzt inn á leiðir baráttubarnanna.
Það örlaði fyrir brosi á andliti Pálu, en það var dapurleiki
yfir fögrum augum hennar.
— Hver skyldi í raun og veru vera meiri baráttumanneskja en
ég? En, Veiga mín, af því ég hafði ekki neitt sérstakt við að
bindast núna í sex vikur, langaði mig til að líta til hliðar, líta livern
yið sitt á þessum sólbjörtu vordögum. Og ég hef lært mikið, þessa
^áu tíma, sem ég lief verið með ykkur, og mér hefur fundizt það
sérkenni ykkar flestra, hvað þið eruð ánægð mitt í baráttunni.
Ég þagði. Mér fannst öll framkoma Pálu benda til þess, að liun
byggi yfir einhverju, sem hún vildi gjarnan segja mér, eða ein-
bverjum öðrum, sem hefði unnið traust hennar.
—- Þú ert eins og drottning í álögum, sagði ég uppliátt. . Og
ég er farin að efast um, að þú eigir hér heima. Allt hér xnm,
smátt og stórt, er ólíkt þér.
Pála þagði örlitla stund. Mér sýndust kippir koxna í andlit
hennar, eins og af geðshræringu. Hún hvíslaði alvarlega og inni
lega: — Það er alveg rétt, ég á alls ekki liéma lieima. Frænka
mín á þessa íbúð og kemur lieim eftir tvo tíma. Ég vmn við stora
stofnun, í einum stærsta kaupstað landsins, utan höfuðstaðar-
ins. Þú verður að fyrirgefa mér, Veiga litla. Ég lief alltaf haft
nóg að híta og brenna, en samt lxef ég átt mína sorg og mína
baráttu.