Eimreiðin - 01.07.1949, Blaðsíða 36

188
KONAN Á STAKKSTÆÐINU
EIMREIÐIN
Þó Pála væri ein sú ævintýralegasta manneskja, sem ég hafði
séð á minni stuttu ævi, gat mér ekki dottið í liug, að hún væri
rugluð, til þess bar hún með sér of mikinn yndisþokka.
— Þú ert kornung ennþá, Veiga litla, sagði Pála, — og eygir
þess vegna htið af lífsreynslunni, sem vonlegt er. Fyrir mér fer
nú að byrja að halla undan fæti. Þegar ég var á þínum aldri,
fannst mér ég eiga svo mikla framtíð á lieimsins mælikvarða, að
frá þeirri hlið sá ég ekkert nema sólskin.
Foreldrar mínir voru eins vel stæð og á varð kosið. Ég var
yngsta barn þeirra og augasteinn og jafnframt eina barnið þeirra,
sem ófarið var úr foreldrahúsum. Þó var einn skuggi í liuga þeirra
um velferð mína. Ég var skyggn, og þau óttuðust, að ég myndi
liafa óþægindi af því, síðar meir á lífsleiðinni, eða það stæði fyrir
gæfu minni á einhvern hátt. Oft sá ég það, sem engum var hægt
að skilja í.
Pála stundi við. En áhugi minn og eftirtekt var vöknuð til fulls
og þreytan eftir strit dagsins liorfin.
■— Þér er kannske illa við, að ég segi þér þessar endurminn-
ingar mínar, sagði Pála, og liorfði á mig djúpt og rannsakandi.
—• Nei, aðeins þú sjáir þér fært að treysta mér, svaraði ég
einlæglega.
— Hvort ég treysti þér, þannig kjósa menn vini sína, sagði
Pála lágt og brosti hlýlega til mín. En ég fann um leið, að hún
stóð næstum undarlega fjarri mér, þessi elskulega kona. Það var
máske okkar óh'ka aðstaða til lífsins, sem skapaði djúp á milli
okkar.
Pála hafði lagað um sig í djúpum stól á móti mér. Hún leit
á mig og mælti mjúkum, skýrum rómi:
— Þegar ég var tæplega átján ára, liafði ég lofazt Ólafi frænda
mínum. Ég veit það ekki ennþá, livers vegna ég hét honum
eiginorði. Einhvern veginn fannst mér það alveg sjálfsagt að taka
honum. Hann var óspar á gullhamrana við mig, og mér fannst
ég myndi standa í þeiin þætti ævintýrsins, sem allar stúlkur
myndu sækjast eftir. Við sögðum engum frá þessari trúlofun
okkar. Hann hafði stungið upp á því við mig, að þessi sain-
dráttur okkar yrði algjörlega leynilegur, minnsta kosti til þess
dags, sem ég yrði átján ára.
Ólafur var glæsilegur piltur. Þó hefði ég viljað hafa hann ineð