Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 41

eimreiðin
KONAN Á STAICKSTÆÐINU
193
eftir, eða hafði eittlivað kólnað í sjálfri mér? Ljósgrænu stráin,
sem gægðust upp á milli steinanna í holtinu, seiddu þó huga
tmnn, eins og þau voru vön. Ég varð að stanza ögn hjá þeim
°S sjá glitrandi daggarperlurnar, sem höfðu lagzt yfir þau eins
°g voð. Blessuð litlu stráin, en livað þau voru frjáls, þau voru
ekki að skipta sér af lífi og tilveru annarra.
Heiða hnippti í mig, þegar við vorum að fá okkur morgun-
kitann. — Það er rétt eins og þú liafir gleypt eitur í morgun,
^eiga litla, sagði liún. Þú tekur ekki eftir neinu. Sérðu ekki óró-
leikann í verkstjóranum, liann er víst fariim að vonast eftir Pálu.
"— Pála kemur ekki aftur, svaraði ég. — Það var seinasti dag-
Unnn hennar í gær. Hún fer út á land á morgun, en frænka hennar
kemur hér eftir lielgina í vinnu.
— Það hittist vel á, að við settum karlinmn skrúfu í gær,
Sagði Heiða, full sjálfsánægju, og dró síkarettur upp úr vasa sínum.
Seinua um daginn, þegar ég var að ljúka við að binda að
einum stakknum, kom Björn verkstjóri til mín. Hann athugaði
fráganginn á stakknum og sagði síðan:
Ætli það liafi verið mín sök, að Pála kom ekki aftur í dag?
' Nei. Ég er með kveðju hennar til þín. Hún var að fara
keim til sín.
Heim til sín, segirðu?
Já, alveg satt.
Hún liefur þá átt annars úrkostar en eltast við vinnu hingað
°g þangað?
' Já, hún átti það. Þú sást hana aldrei nema á upplituðu
kápunni.
®jörn horfði spyrjandi á mig, en ég þagði og hélt enn áfram
Jð ganga frá stakknum, sem þegar var nægilega frá gengið.
Þú getur fengið vinnu hjá mér við fiskinn, eftir því sem
þér hentar, Veiga litla, sagði Björn.
Ég leit til hans þakklátum augum. Það var einhver klökkvi í
kuga mínum. Ég var víst ennþá of mikið barn til að blanda mér
km í baráttu fullorðna fólksins.
13