Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 50

EIMREIÐIN
Gúrkurnar hans gamla Drésa
Eftir Pedro A. Alarcón.
fHöfundur eftirfarundi smásögu, spænska skáldið Pedro Antonio de Alarcón,
var fæddur í Granada-héraði á Suður-Spáni 1833, dáinn 1891. Hann ritaði bæði
sögur, ljóð og leikrit, og er talinn einn fremsti rithöfundur Spánverja á
19. öld].
Hann Andrés gamli var farinn að bogna í baki á þeim tíma,
sem ég ætla að segja frá, því að hann var þá orSinn sextugur aS
aldri, og í fjörutíu ár liafði liann erfiðaS á smá-landskika við
Costilla-ána.
Þetta ár hafði hann ræktað á blettinum sínum dálítið af ljóm-
andi fallegum gúrkum, sem voru eins stórar og gerðarlegar og
frekast mátti verða og böfðu fengið á sig rauðgulan lit, bæði að
utan og innan, en það sýndi, að nú stóð júnímánuður yfir. Drési
gamli þekkti þær allar út og inn, lögun þeirra og þroskastig, og
sumar hafði bann jafnvel skírt með nafni, einkum þær fjörutíu,
sem voru gildastar og skærastar að lit og virtust segja: „Matreiðið
okkur“. Og á bverjum degi starði bann á þær angurblítt og sagði
dapurlega:
„Bráðum verÖum við nú að skilja!“
Eitt fagurt kvöld tók liann svo að lokum ákvörðun um að færa
fórnina miklu, og um leið og hann benti á bina þroskuðustu af
þessum ljúflingum sínum, sem liöfðu kostað bann svo mikið
erfiði, kvað liann upp binn þungbæra úrskurð:
„Á morgun“, sagði bann, „tek ég þessar fjörutíu og fer með
þær á markaðinn í Cadiz. Sæll verður sá, sem etur þær!“
Síðan gekk hann aftur beim til sín hægum skrefum, og um
nóttina lirjáðist bann af svipuðum söknuði og faÖir, sem ætlar
að fara að gifta frá sér dóttur sína að degi komanda.
„Veslings, blessaðar gúrkurnar mínar“, andvarpaði hann livað
eftir annað og gat ekki sofnað. En svo tók liann sig á í hugleið-
ingum sínum og sagði við sjálfan sig:
„Hvað annað get ég gert en að selja þær? Ég ræktaði þær í
þeim tilgangi, og ég fæ að minnsta kosti fimmtán dali fvrir þær“-