Eimreiðin - 01.07.1949, Side 52

204
GÚRKURNAR HANS GAMLA DRÉSA EIMREIÐIN
„Ég fer ekki fet“.
„Þú skalt“.
„Þú ert þjófur“.
„Þú ert þorpari“.
„Þið œttuð að tala af meiri kurteisi og ekki svoua miklum
ofsa. Menn ættu ekki að tala þannig hvor við annan“, sagði lög-
regluþjónninn með hinni stökustu ró og rétti hvorum deiluaðila
þéttingsliögg á bringuna.
Á meðan liafði hópur manna safnazt að, og það leið ekki á
löngu áður en kominn var á staðinn löggæzlumaðurinn yfir mark-
aðnum, dómarinn í matvælamálum.
Lögregluþjónninn lét nú yfirmanni sínum eftir forræði máls-
ins og skýrði fyrir honum, hvað á seyði væri. Dómarinn setti
upp hinn virðulegasta svip og tók að spyrja kaupmanninn.
„Af hverjum liafið þér keypt þessar gúrkur?“
„Af honum Fulano, gamla smábóndanum frá Rota“, svaraði
kaupmaðurinn.
„Það lá að!“ hrópaði Andrés. „Það er einmitt sá, sem ég grun-
aði! Þegar liann liefur lítið upp úr jörðinni sinni, sem er ósköp
léleg, tekur hann sig til og fer að ræna nágranna sína“.
„En þótt við tækjum nú gilda þá staðhæfingu, að þér hafið
verið rændur fjörutíu gúrkum í gærkveldi“, hélt dómarinn áfram,
um leið og liann sneri sér að gamla bóndanum, „livernig getið þér
þá sannað, að það séu einmitt þessar gúrkur, sem þér eigið?“
„Hvernig?“ svaraði Andrés gamli. „Nú, af því að ég þekki þær,
eins vel og þér þekkið yðar eigin dætur, ef þér eigið nokkrar.
Sjáið þér ekki, að ég hef ræktað þær? Sko — þessi hérna er
kölluð „sú kringlótta“, þessi þarna „fitubelgur“ og þessi „stóra
vömb“, þessi „sú rauða“, og þessi „Manuela“, af því að hún minnir
mig á yngstu dóttur mína“.
Og gamli maðurinn tók að gráta heizklega.
„Þetta er nú allt gott og blessað“, sagði dómarinn. „En lögin
láta sér ekki nægja þá staðreynd, að þér þekkið gúrkurnar yðar.
Yfirvöldin þurfa einnig að hafa látið sannfærast um, að lilutir
þeir, er um ræðir, hafi áður verið til, og þér verðið að geta sann-
að með óhrekjandi sönnunargögnum, að þeir séu einmitt þess-
ir. — Herrar mínir, þið þurfið ekki að brosa. Ég er lögfræð-
ingur“.