Eimreiðin - 01.07.1949, Side 62

214
SÖGUR UM CHURCHILL
eimreiðin
Þó að Churchill 6Ó stundum herskár við andstæðinga sína í
þinginu, þá er hann líka bæði höfðinglyndur og sanngjarn. Þegar
Neville Cliamberlain átti við rammastan reip að draga á árinu
1939, áður en heimsstyrjöldin síðari skall á, dundu oft á honum
í þinginu ásakanir um, að hann væri allt of eftirgefanlegur við
Þjóðverja. Churchill tók þá stundum svari hans. Þegar svo
Chamberlain varð að segja af sér og Churchill tók við forsætis-
ráðherraembættinu,’ hélt Sir Archibald Sinclair, foringi frjáls-
lynda flokksius, ræðu, þar sem hann minntist Chamberlains, en
sagði um leið, að mikill væri munurinn til hins betra að hafa
fengið Churcliill að stjórnarformanni og um leið að þjóðarleiðtoga.
Þá greip Churchill kyrrlátlega fram í og mælti: „Chainberlain
er betri maður en ég verð nokkurntíma“. Þá fáu mánuði, sem
Cliamberlain starfaði eftir þetta í stjórninni, var hin bezta sam-
vinna milli lians og Cliurchills. Þessir áður svo bitru andstæðingar
sýndu hvor öðrum einlæga vinsemd og gagnkvæma virðingu.
Á stríðsárunum kom fyrir skoplegt atvik. Frá brezku sendi-
sveitinni í Washington bárust tíðar fréttir um afstöðu Banda-
ríkjastjórnar til styrjaldarrekstursins, og stóð fyrir þessum frétta-
skeytum maður, sem hét I. Berlin. Churchill las öll þessi skeyti
og fékk brátt mikið álit á þessum óþekkta þjóni brezku krún-
unnar, fyrir skarpskyggni þá og árvekni um liag hennar, sem
þessi skeyti frá Washington báru vott um.
Dag nokkurn las hann í blöðunum, að Irving Berlin væri kom-
inn til London frá Bandaríkjunum. „Ég verð að fá hann til há-
degisverðar hingað strax í dag“, hrópaði Cliurchill til ritara
sinna, og smávaxni tónsmiðurinn lieimsfrægi frá New York var
samstundis sóttur og fékk innilegar móttökur hjá forsætisráð-
herranum.
„Það er prýðilegt handbragð á verkum yðar, og ég er stor-
hrifinn af þeim“, sagði forsætisráðherrann. „Hvað teljið þér nu
bezt sjálfur af öllu, sem þér hafið samið?“
„Ja, ég veit nú varla, hæstvirti forsætisráðherra“, sagði Irving?
„en þó held ég næstum, að „Hjarta mitt hætti að shí“ sé einna
hezt“.
Churchill rak upp skellihlátur. Þetta var sannarlega sniðugur
náungi!
„Jæja, hvemig fara forsetakosningarnar?“ var næsta spurningin.