Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 71

eimreiðin
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
223
»Ne — e — he — ta — a — lia!“
Svo sogar hann langt niður í lungu ferkst loft suniarsins og
®tynur saeluþrungnu andvarpi endurfsedds manns, seni kastað hef-
Ur syndunum út í yztu myrkur.
»1 gærkvöldi var stelpuglennan liún Gunna að skimpast að
hvítu liárunum á liausnum á mér. En einmitt þá setti nafna mín
hana á stampana. „Hvítt er hreinleikinn“, seir ún. „Og þessar
hærur eru fegurri en aðrar liærur, því að nafni minn er lireinn
sveinn“, seir ’ún. Fjandi glögg, litla krílið! Enda er hún úr henni
Reykjavík.
Mig vanhagar um spegilbrot. En þegar ég var strákur og sat
hvíaskjáturnar, bjargaðist ég barasta við að skoða snjáldrið á
ttiér í lygnum lónum. Og hérna við flóaröndina er .
Halldór fleygir orfinu, tekur á rás niður að heiðartjörninni.
har mætir lionum ekkert í vatnsfletinum — nema myrkrið.
Hann sezt, leitar í buxnavasa sínum og kemur með lúkufylli
allskonar dóti. Þar ægir öllu saman: snærisspottum, hnöppum,
heymylsnu, en úr hrúgunni grefur liann grútskítuga, tuggna
lébakstölu og treður upp í sig. Hann gónir um stund í sortann,
hjanisar á kraminu og fer höndum um liöfuðið.
5iHárið er barasta þunnt og flókið, enda liandfjalla ég minna
hárgreiðu á áratugnum lieldur en fraukan notar sama alialdið
a Qnnútum. Það er fjandans ósiður hjá henni þetta liárgreiðu-
stand. En hárið á lienni er náttúrlega fjári fallegt og fer vel.
Hvers vegna dáir hún liárlufsurnar mínar? — Er liún að skimp-
ast að mér — eins og aðrar?“
Halldór spýtir liroðalega, sprettur á fætur, strýkur óafvitandi
Uni botninn, sem er gegnblautur úr votum mosanum, hosar upp
Uln sig buxurnar og staulast af stað til tjaldsins.
»Ef hún er að gera skimp að mér, livað þá? Hvað þá? Nei,
Halldóra er ólík öllum öðrum konum, hún er í senn svæfandi og
^sandi, eins og landinn, sein þekktur var liér í héraðinu, áður en
hlessuð bannlögin voru numin úr gildi“.
Hg Halldóri verður það allt í einu ljóst, að bann getur ekki
hfað án þessa áfenga kvenmanns. Hann brýnir raustina, reigir
hhfuðið, eins og óðinshani:
»Það verður að skríða til skarar. Ég verð að nota tímann, meðan
yið erum tvö ein. Ég verð að biðja hennar, lagsi, ha“. En á næsta