Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 72

224
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
EIMREIÐIN
augnabliki splundrast allur spenningur hans, líkt og yfirspennl
fjöSur í klukkugarmi. Ráðþrot Iians brjótast lit í þreytulegu
dæsi: „U — u — u“.
„Bónorð er barasta býsna vandi, en ef ég væri annar eins
kjaftalaupur og klerkurinn, þá skyldi ég spjara mig, lagsi“.
Svo kemur þjáningarík þögn. Halldór er kominn í nánd við
tjaldið. Þar sefur hún, ef til vill er liún vakandi. Ef til vill er
Iiún að bugsa um liann. „Ó, ef hún þenkir um mig, eins og ég
um liana. Þessi árans óvissa, þessi kvöl. Nei, þessi skratti dugar
ekki — það verður að skríða til skara“.
Hann fjarlægist tjaldið: hann verður að safna í sarpinn, semja
mansöngva til að flytja meyjunni.
„En livernig er bezt að taka til orða? Hu — u — u“.
Halldór klórar sér í höfðinu af livínandi vandræðum. Skrifað
hefur verið, að andinn sé reiðuhúinn, þótt lioldið sé veikt. Það
væri því í meira lagi ergilegt, ef andinn yfirgæfi líkama og sál,
þegar mest ríður á — „barasta þegar ég ætla að biðja mér konu“-
Halhlór kreppir lmefana og dumpar í hausinn á sér til að
örva hugsanaganginn. Og eftir þrautir og þauf, ámátleg andvörp
og sárar sálarkvalir, kemur andinn yfir hann — eins og guðinn-
blásin biblíuleg innbyrling.
Um veturinn hafði hann verið dag einn að leysa liey inni 1
beitarhúshlöðunni. Þá komu þau Guðgeir barnakennari og Guð-
ríður lieimasæta í fjárliúsið. Halldór lieyrði, að þau nefndu nafn
lians, sögðu, að hann stæði hjá fénu. Síðan varð hann vottur að
fjarska merkilegum samræðum. Og af því að hann vissi, að þ*r
áttu að fara fram undir fjögur augu, reyndi hann með kristilegn
samvizkusemi að troða fingrum í eyrun. En þá var eins og heyrnin
ykist um allan lielming. Hann missti ekki af einu orði.
Samtalinu lauk með kossum og kjassi------elskendurnir flýttu
sér burt, til þess að „rollumaðurinn“, eins og þau komust að
orði, rækist ekki á þau þarna í rökkvuðu gripahúsinu.
Halldór man nokkuð af ástarjátningum barnakennarans -
andinn er allt í einu orðinn frjór og gjafmildur. Þar svndir sainan
í einum graut versa- og vísnapartar, setningar úr biblíu- 0£
barnalærdómi og berstrípaðir liortittir hans eigin sálar. Halldor
er fær og fleygur. — Það ætti ekki að spilla neitt úrslituin 1
kvonbænunum, þó að nokkuð af flugfjöðrunum sé aðfengið.