Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 73

eimreiðin
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
225
Halldór ásar upp í fjall. Hann gengur greitt upp úr dalnum,
wasandi og blásandi stendur hann á brún fjallsins og strýkur
svitann af lágu enninu.
»Lað er kolað kjagg fyrir mig, þreyttan og svefnþurfa, að
ílangra þetta. En skerpa þenkimátans glæðist, þegar bagsað er
af mýraflákum undirlendisins upp á f jallshryggi, sem teygja anga-
•lorurnar inn í himinn. Og mikið skal til mikils vinna, lagsi.
Lú — uff — úff“.
Hann mænir út í myrkrið — niður í dalinu. Þar er hún!
Hann talar. Orð hans koma í rokum. Stundum eru þau hvell
Löll, stundum löng, djúp sog, eins og náhljóð úr skornum barka,
stundum hvísl, blítt og ástríðuþrungið. Öll þessi tónbrigði eru
sundurslitin af eyðum og þögn.
En vestankulið ber orð lians niður í dalinn. Þar er hún.
»Halldóra! Ek em þrællinn þinn.
Lú ert dróttinn minn.
Halldóra, Halldóra!
í*ú ert sönn kona, fögur og góð.
Lú ert áfeng eins og landasopi úr kálfskagga. Já, það ert þú.
Halldóra!
nnu er
er maðkurinn í moldinni, sem þú þrúgar. 1 valdi þí
aö traðka mig niður, niður, niður, eða lyfta mér upp, upp, upp.
Halldóra, Halldóra!
Ég elska þig, Guðríður — nei, nei — Halldóra meina ég. Ég
J Þ®r hönd og hjarta. Viltu barasta veita þeirri stóru gjöf mót-
hiku, ha? Elskarðu mig, Guðríður? Segðu já, Halldóra, og inn-
®gíaðu játningu þína með koss — ehe — kossi. Við skulum
arasta verða hvílunautar á lífsleiðinni, við skulum bera kórónu
lífi
81ns sameiginlega og
Hann endurtekur
og — jamm — kysstu mig!“
------- þessa þulu, unz hann hefur sannfærzt um
a ^ kunna hana utangarna. Þá kímir hann íhygginn í kampinn,
, r 8aman 8igghlaupnum lófunum. Nú lumar hann á fjársjóði
1 P°kahorninu, gat ófeiminn leyst frá skjóðunni, er hentugt tæki-
Leri hlypi á snæri hans.
. klann dregur hressilega upp í nefið, fer að staulast niður fjall-
’ raular fyrir munni sér ljóð og lag: „Táp og fjör og frískir
menn . En jafnvel litlir tónfræðingar mundu telja það botnlausa
lagleysu.
15