Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 75

EIMREIÐIN
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
227
hans ekki brenna sárar, heldur en undan örvita átökum þessara
astsjúku arma. En í næstu andrá herSir hann róSurinn. Hvaða
benvítis bleyða var hann. Nú var þó tækifærið komið sjálfkrafa
1 lúkurnar á honum. Og myrkrið skýldi feimni hans. Blessað
ttiyrkrið. Ekkert hik, engin hálfvelgja. Um leið og hann rétti
frani höndina, lægi hún í örmum hans, við svellandi brjóst hans
og liann liefði barasta gómað gæfuna jafn auðveldlega og að
þamba mjólk, mjólk, mjólk.
Hann vætir skrælþurrar varirnar. Stjörnur og eldglæringar
dansa fyrir sjónum hans, og hann skríður þjösnalega í hlýjuna
Uödir sænginni, — handleggir hans vefjast eins og stálbogar um
titrandi herðar og grannt mitti.
Halldóra þrýstir sér þétt að honum, andvarpar og ákallar þann
alniáttuga.
Halldór livílir höfuðið við nakin, bylgjandi brjóst hennar, nýtur
augnahliksins í orðlausu algleymi.
»Hhú, almáttugur guð, mér er svo kalt“, hvíslar hún og togar
1 skeggbrodd á kjálka hans. Hann rumskast.
Varir hennar bíða vara lians. Og hann kyssir — kyssir —
yssir. Og svo byrjar hann að tala. 1 alsælu ástarvímunnar hefur
ann tæpast taumhald á tungunni:
»Halldóra!
Hk em þrællinn þinn,
þú ert dróttinn minn“.
”Ha, Jesús minn. Hvað ertu að segja?“ flissar Halldóra og
æsir fingrunum í eyrnasnepla hans, togar.
Halldór krossbölvar í huganum þessu íhaldi og fitli. En upp-
hátt:
»Halldóra, Halldóra!
®g elska þig. 1 þínu valdi er að traðka mig niður, niður, niður
' e^a lyfta mér upp, upp, upp.
»Jesús minn. Hvaða ósköp talarðu ljótt!“
»Viltu verða eiginkvinna mín?“ hrópar Halldór.
Halldóra tekur snöggan kipp, en liún er föst, eins og í skrúf-
fykki. „Slepptu mér“, kallar hún og kennir ótvíræðrar skipunar
í tómnum.
Halldór hvíslar ísmeygilega: „Ég elska þig. Og þú elskar mig.
Viltu? Viltu? Viltu?“