Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 85

EIMREIÐIN
RITSJÁ
237
en Gísli sá var liálfbróSir Einar prests
Nikulássonar á Skinnastöðum (1660—
1699). Móðir Magnúsar, kona Stefáns,
löður hans, var Ingveldur Sigurðar-
dóttir frá Svínafelli í Hjaltastaðasókn.
En foreldrar hennar voru þau hjónin
Sigurður Jónsson bóndi á Svínafelli
ng Ragnhildur Gísladóttir. Stefán
rnason, faðir Magnúsar, drukknaði
1 Kverká, og eftir það ólst Magnús
nPP hjá móður sinni, lengst af á
ot'valdsstöðum í Skeggjastaðasókn,
nnz hann fór að heiman úr átthög-
nnum.
í kva;ðiuu „Þá var ég ungur44, seni
unnst í handriti að Magnúsi látnuni,
^ysir hann ástinni á móður sinni, um-
yggju hennar og árvökulli liand-
1 slu. Lokahendingar hverrar vísu
essa óðs eru liver um sig lieit lof-
gjorð uni móður hans og hljóma eins
“S einleikur mjúkra moll-tóna úr
'Óluhanni, í margraddaðri hljóm-
'■óu lff8 IianSj sem kvæðið túlkar:
~~ 5>Þú varst líknin, móðir mín,
.«L-Min 1"" studdi mig fyrsta fet-
. ‘ " -----„Flýði ég til þín, móðir
n*n, þv,- mijiJij! þ;n grat 0g gjeði
P'l* • —------- „Spurði ég þig, móðir
n‘n, og mildin þín allar gátur
gteidúi ‘.-------„Hvarf ég til þín,
noðir mín, og mildin þín svæfði son-
"n unga“.--------„Hvarf ég frá þér,
"óðir mín, en mildin þín fylgdi mér
, f ævi“. Þannig fléttasl þessi trega-
unu stef minninganna uin móð-
r*"a inn í alla athurðarás kvæðisins,
e,n er eitt hið fegurstu í íslenzkum
Jóðhókmenntum þessarar aldar.
yggingarsjóði dvalarheimilis aldr-
ra sjómanna liefur Magnús ánafnað
að ljóðabók sinni, og á
'*l. “^1 bessarar 3. útg. er sú stofnun
úlgefandinn. Allur hagnaður af
n hókarinnar á að renna óskiptur
ennan sjóð. Sýnir þessi ráðstöfun
hlýhug skáldsins til sjómanna, enda
var hann sjómaður sjálfur í æsku og
orti mikið um sjóinannastörfin, þar
á meðal sum sinna beztu kvæða.
Um Magnús Stefánsson og skáld-
skap lians þyrfti að rita ítarlega síðar.
Að vísu lét hann aldrei fyrir almenn-
ingssjónir koma nema smárit eitt að
vöxtum, en stórverk er það eigi að
síður að gæðuin, sem halda mun uppi
nafni lians um langt skeið.
Sv. S.
KYNÓRAR OG KÆRLEIKSÞÖRF.
Nýr maður hefur kvatt sér liljóðs
á skáldaþingi þjóðarinnar, Björn Ól.
Pálsson, mcð skáldsögunni: „Og 6vo
giftumst við“ (Ak. 1949, útg. Norðri).
Ilöf. er ungur maður, óþekktur, kvað
vera vestan af fjörðum, kennari í
Grenivík um hríð. Fyrsta skáldsaga
óþekkts höfundar vekur eðlilega
nokkra eftirvæntingu, von um eitt-
hvað nýtt og fruinlegt. Vonbrigðin
eru svo tíð. Offramleiðsla í hókaút-
gáfu og svo ótal margar andlegar
nautnir, aðrar en hækur, svo sem
kvikmyndir, tónleikar, málverkasýn-
ingar og annað, sein þekktist varla
eða alls ekki liér á landi áð'ur, veldur
því, að útkoma nýrra skáldrita vekur
elcki eins almenna athygli nú og fyrir
svo sem hálfri öld. Þegar fyrstu skáld-
sögur Jóns Trausta og Einars Kvaran
voru að koma út, á fyrsta tug þessar-
ar aldar, voru þær eitt af tíðustu
umræðuefnum fólksins, hæði í sveit
og við sjó. Nú er þetta breytt. Hugð-
arefnin liafa margfaldazt, áhuginn
dreifzt — og skáldgáfan ekki aukizt
í réttu hlutfalli við aukna menningu.
Með' þessu er þó engan veginn loku
fyrir það skotið, að út geti komið
nýtt skáldrit, sem veki athygli alþjóð-
ar. Á það er einmitt vonað og eftir