Eimreiðin - 01.07.1949, Qupperneq 88

240
RITSJÁ
eimreiðin
einkuin aðdragundunn uð skilnaði Is-
lands og Danmerkur — og stofnun
lýðveldisins árið 1944. Meðal annurs
sýnir hann frani á hvílík fjarstæða
sú skoðun sé, sem enn er til i Dan-
raörku, að stofnun lýðveldisins á ís-
lundi hafi verið stjórnlagarof og liálf-
gildings uppreisn gegn dönskuin
valdhöfum. Hér er sýndur gangur
Jiessara niála, hvernig tvær heims-
styrjaldir verða óheinlínis orsök þess
að flýta lausninni á sjálfstæðisiuáluin
íslendinga, með vinsaralegri aðstoð
vestrænna stórvelda. Frásögn höf. er
laus við niálalengingar, yfirleitt ná-
kvæin uin aðalutriði, og er rit þetta
þarft franilag til þess að auka skilning
á fullveldisniáluni vor íslendinga og
afstöðu vorri til uuiheiinsins.
Sv. S.
ISLANDE - FRANCE. Revue de
l’Alliance FranQaise de Reykjavík,
1948. Allur frágangur á þessu tíniariti
er prýðilegur. Hér er sú nýjung, að ís-
lendingur yrkir á frönsku. Karl Ein-
arsson Dungonon á ó kvæði á frönsku
í tímaritinu. Það iná vorkenna lion-
um, að hann fer að dærai margra
nútiðarskálda á Frukklandi. Hann
veinar og volar, Ibsen kallaði það að
afklæða sig framun í fólkinu.
Veillée Boréale, NorSurvaka, dett-
ur íslendingi í hug, að sé ura ísland.
Hér er þýðing í óbundnu máli:
„Inniluktur í getuleysi, / meðan
snjónum fennir ofan / eða rísa liægt /
myrkur og þokur, / fell ég í drauma. /
Seinlega er kveikt á / lampanum, sem
lýsir / hæli mitt í undirjarðargöngum.
Þessi flýjandi augnablik, / þessar
líðandi stundir, / hvernig á ég að
huldu þeitn föstum? / Þetta er hin
hrædilega stund, / er öll von slokkn-
ar, / eins og bleikar vofur / minn-
inga minna, sein hvísla.
í hinni köldu, diiiimu nótt / hvísla
þær ljóðið / um Ijósið — spretta upp
aftur / ó vonar-grænka! / Við enda
hins liðna árs / hin fölva sól rís /
til að skína út í geiminn, / skína
eins og hún skín mest“.
Það er eins og skáldið búi í em-
hverjum hraunhelli, „það er hans
liæli, þar sem aldrei sólin skín“. Ef
hann segir, að landar sínir séu hellis-
búar, trúa Frakkar því, en þó hann
hafi glætuna af grútarlampa(?), Þa
slokknar öll von, og vofur endur-
minninga lians eru að hvíslast á. É1'
lendingur segir í hók um ísland, fð
druugar gangi þar aftur um hábjart-
an dag og lieilsi mönnum með handa-
bandi. Ég vildi nú að tvennu iHu
lieldur taka í liöndina á draug uni
háhjurtan dag en sitja við grútarlampa
innaii um vofur, sein eru að livísla61
á, innan um hraungrýtið.
Ave Stella, StjörnukveSja:
„Ljósa stjarna, / sem speglar Þ1®’
fjarlæg, / í næturhafinu, / geturðu
getið þér til / hinnar þreyttu leitar /
drauina minna, / sem óteljandi sorgar
fuglar / clta?“
Hvernig á nokkur stjama, hvað
gáfuð 8ein hún er, að geta getið ser
til, að óteljandi fuglar elti drauin#
lians? Frakkar eru of kurteisir til a'
finna að útlending, sem yrkir a
frönsku; atends á uð vera attends '
fyrsla kvæðinu og astre, stjarna, kar
kyns á frönsku, er „assoiffée
honheur", þ. e. kvenkyns, í Ave SteU
hún er „þyrst í hamingju“. Ætli hú»
sé ekki ánægð með hlutverk sitt
himingeimnum ?
Hin stutta ræða Alexanders
hannessonar um Frakkland og Frak a,
her eins og gull af eiri af óll'1
tímaritinu.
5-