Eimreiðin - 01.01.1950, Blaðsíða 28

16
ÁST
eimreiðin
Éfí leit á mannimi. — Eigið þér kannske við, að Háalandsskól-
inn liafi kröfurétt á mig fyrir veiði í ánni? Þá skil ég, að þer
eigið erindi til mín, góði lierra skólastjóri. Ég skil þá, að yður
sé sárt um lækinn.
-—■ Nei, ónei, fjarri fer því, sagði hann. — Lækurinn er allur
í landi prests.
— Nú, en hann liefur kannske leigt yður veiðina?
— Ekki lieldur það, þótt liann liafi leyft mér að veiða her,
þar sem hann þekkir mig vel og veit, að ég muni ekki misnota
góðvild lians.
— Nú, hvað þá?
—■ Eins og vant er, þá er prestsjörðin bezta jörðin liér nær-
lendis. Mikið er það, hvað kirkjan hefur lagt undir sig af úrvals-
jörðum. Skólinn er byggður í landi staðarins og fékk sitt land
úr prestsjörðimii.
— Það kom sér vel fvrir yður og skólann, að kirkjan, — það
er ríkið, átti þessa stóru jörð.
— Eruð þið kunningjar, þið séra Sigmundur?
— Já.
— Hann fór víst að jarða, var það ekki, og frúin með? Annars
liafa þeir það náðugt, þessir prestar.
— Já, sagði ég og leit á kennarann. — Þeir gætu sjálfsagt losað
ríkið við að horga mörg kennaralaunin.
—■ Á ég að skilja þetta svo, að þér séuð því mótfallinn að liafa
sérmenntaða kennarastétt?
— Hamingjan lijálpi mér, sagði ég og starði á liann, — livernig
dettur yður slíkt í liug, skólastjóri góður? Já, þakka yður fyrir,
ég kem einhvern daginn úteftir og lít á skólann yðar.
Ég liitti systkinin við lilöðuna. Þeim þótti ég liafa veitt vel-
Og ég varð talsvert drjúgur yfir því sjálfur.
Eftir kaffi settist ég út við glugga með nýja bók, sem ég fann
þarna og liafði ekki lesið fyrr. Kyrrð var í bænum, og liugði ég,
að allt fólkið væri úti við heyannir. En þá opnaðist liurðin hægt-
Dóttir prestsins kom inn, leit í kring um sig, eins og hún væri
að gæta að einhverju, sem hún liefði gleymt eða tapað. Það var
eitthvað barnslega vandræðalegt við liana. Loks leit hún á niig
hikandi. — Er það bókin, sem ég er að lesa, spurði ég, — sem
þér eruð að leita að?