Eimreiðin - 01.01.1950, Blaðsíða 76

EIMREIÐIN
Leiklisfin.
Bláa kdpan enn.
Vígsla Þjóðleikhússins.
Leikfélag Hafnarfjarðar: Ekki er gott, að
maðurinn sé einn.
Menn taskólaleikir.
Kabarct-skemmtanir templara og ekki
templara.
Hinn ágæti leikhúsmaður, Ein-
ar H. Kvaran, sagði í fyrsta leik-
dómi sínum um Leikfélag Reykja-
víkur: „Þrálátt við söngleikina,
Leikfélagið!“ Félagið hafði þá
sýnt fjóra söngleiki í röð, og þótti
raunsæismanninum nóg að gert í
því efni. Seinna varð hann leið-
beinandi við leikina og mótaði
hina nýju stefnu með „Heimkom-
unni“ eftir Sudermann, og enn
seinna átti hann sem leikritahöf-
undur og formaður félagsins um
langt skeið sinn þátt í svipmesta
tímabili félagsins, þegar íslenzku
leikritin komu fram hvert á fætur
öðru eftir Hafnarskáldin Jóhann
Sigurjónsson og Guðmund Kamban
og hann fremstan heimamanna.
Ég held, að jafnvel hinn ótrauði
forvígismaður raunsæisstefnunn-
ar hefði samt látið sér vel lynda
þau málalok, að síðasta verkefni
L. R., áður en Þjóðleikhúsið hóf
starfsemi sína, var einmitt söng-
leikur. Það má stundum brosa í
kampinn að starfi áhugamanna í
leiklist, en þegar í hlut á hálfrar
aldar gamalt félag með jafn virð-
ingarverðum starfsafrekum og
L. R., þá verður vandlifað á næsta
stigi leiklistarinnar hér, sem er
verkefni atvinnumannanna í leik-
list.
Þegar þessar línur koma á
prent, er sá atburður um garð
genginn, sem að sjálfsögðu skygg'
ir á aðra leiklistarviðburði árs-
ins. Þjóðleikhúsið hefur verið tek-
ið í notkun eftir þrefalda vígslu.
Hvernig tekizt hefur, hafa hinii'
heppnari lesendur séð með eigin
augum, aðrir frétt úr öðrum átt-
um, en eftirvænting alls fjöldans
er ósödd; á fáum vikum, enda
mánuðum, verður hvergi til hlítar
skoðað hið nýja furðuverk, sem
vér höfum eignazt. En Þjóðleik-
húsið er líka dálítið meira en
furðuverk nýjustu tækni í ljósa-
og leiksviðsútbúnaði og undur-
samlegustu salarkynni þessa bæj-
ar. Það er menningarstofnun al-
mennings. Öll framtíð leikhússins
er undir því komin, hvernig tekst
að rækja þetta hlutverk. Ósann-
gjarnt væri að kveða upp úrskurð
eftir þrjár fyrstu sýningarnar;
vikur og mánuðir nægja varla til
annars meira en að seðja mestu