Eimreiðin - 01.01.1950, Blaðsíða 56

44
ÚR ENDURMINNINGUM
EIMREIÐIN
Tíunda apríl, fám döguin eftir að ég var kominn lieim aftuU
var Margrét systir mín fædd. Fjórtán dögum síðar leggjum við
öll af stað áleiðis vestur. Vorum við börnin nú fimm að tölu.
Anna og Sigurjón voru nú komin á skólagöngualdur. Var ]>a‘'1
]iví laust eftir að við komum til Victoria, að þau voru komni 1
skóla. Var Anna mjög námfús og næm. Sigurjón var og næniur,
en liætti oft til að slá slöku við. Önnu létu vel allar námsgreinar,
en þó einkum saga og stærðfræði. Og bókstafareikningur, fra
byrjun til enda, var henni einkar auðlærð námsgrein. Hún fékk
livert lieiðursskjalið eftir annað, þegar liún var í skóla, fyrir
fyrirmyndarhegðun.
Þegar við fluttum á Tangann (Point Roberts), var Anna a
átjánda ári .Þó bún færi með okkur, var hún hér aðeins litla
stund, því liún átti vísa vinnu í Victoria; en þá var mikill vinnu-
skortur í landinu — í öllum löndum. Kreppa þessi byrjaði árinu
áður, rétt eftir lieimssýninguna miklu (World’s Colombian Ex-
position), er haldin var í Cbicago 1893. Vegna þessarar krepp11
fluttum við á Tangann.
Veturinn 1896—7 fær faðir minn tilkynningu um, að Anna
liggi hættulega veik í sjúkraliúsinu. Leggur bann því tafarlaust
af stað. Þar sem póstgöngur voru þá mjög strjálar hér og oft
óvissar, bjóst pabbi við, að hann myndi ekki skrifa okkur fyrst
um sinn. Voru nú um tvær vikur liðnar og engin fregn um líðan
önnu komin. Vorum við öll kvíðafull og biðum með óþreyju-
Svo dreymir mig eina nótt, að ég standi úti í náttmyrkrinu og
borfi suður. Sé ég þá, að himinninn yfir Victoria-borg er loga-
rauður og var að sjá alveg eins og í fvrri draumnum, að því einu
undanteknu, að nú var bann miklu bjartari, þó vegalengdin vœU
meiri. Þóttist ég þá viss um, að Anna lægi fyrir dauðanum. Að
vörmu spori stend ég fyrir framan sjúkrabúsið. Dvrnar voru a
miðri frambliðinni. Þó ég liefði oft og tíðum gengið fram lijá
spítalanum, liafði ég aldrei komið þar inn, var því alveg ókunnugt
um allt fyrirkomulag innan dyra. Virtist enginn vera á stjái. Ég
opna dyrnar með varúð. Beint fram undan var breiður stigi-
Þegar upp var komið, lágu göng til beggja handa. Þótt birtan
væri fremur dauf í göngunum, sáust dyrnar vel á báðar liendur.
Geng ég svo gætilega eftir göngunum, sem lágu til vinstri bandar,
þar til ég kem að síðasta lierberginu á bægri liönd. Hurðin stóð