Eimreiðin - 01.01.1950, Blaðsíða 54

42
ÚR ENDURMINNINGUM
eimreiðin
Það var komið undir morgun, en þó enn ekki farið að birta. Ég
vakna með andfælum og liræðslu. Rétt í þeim svifum keniur
pabbi, klappar mér á kinnina og segir, að ég skuli ekki vera
hræddur, þó að mamma sé nú veik, því lienni muni fljótt batna
aftur. Litlu síðar heyri ég barnsgrát. Kemur nú pabbi bráðlega
aftur og segir, að ég eigi mi ofurlítinn bróður og að mömmu
líði mikið betur. En lítið var mér um þenna nýja meðlim fjöl-
skyldunnar í fyrstu, mest fyrir þá sök, að koma bans skyldi orsaka
veikindi móður minnar. En tilfinning sú bvarf brátt. Upp ffa
þessari stundu varð það æ meir og meir lilutskipti mitt að ann-
ast um og vera með önnu litlu. Var því ekki að undra, þegar
tímar liðu fram, að okkur lærðist að þekkja innsta eðli livors
annars. Við áttum óvanalega vel lund saman. Ég minnist ekki,
að okkur sinnaðist nokkurn tíma, þegar við vorum að alastnpP’
eða að við hefðum andstæðar skoðanir um þá hluti, er mikils-
varðandi voru.
Vorið 1880 fórum við alfarin frá Nýja-lslandi til Norður-
Dakota og settumst að í bænum Pembína (bærinn dregur nafn
sitt af trönuberjunum, sem þar uxu óræktuð á árbökkunum-
Nafnið er indíánskt). Faðir minn og Ólafur Ólafsson frá Espi-
bóli byggðu timburkofa í félagi í suðurbluta bæjarins, er þeir
bjuggu svo í um liríð. Um tveim árum síðar lét pabbi smíða
gott og vandað, tvílyft, íveruhús fyrir norðan Pembína-á, er stóð
við aðalgötuna (Cavalier Street). 1 þessu húsi fæddust tvaer
yngstu systur mínar: Valgerður (Mrs. Miller), fædd 1882, og Mar-
grét (Mrs. Gower), fædd 1887, báðar búsettar í Victoria, B. C.
Fyrst eftir að við komum suður, vann faðir minn að liúsasmíði
og öðru fleiru. En þegar leið á baustið, byrjar bann að vinna
sem búðarmaður við stóra verzlun og stundar það verk öll þau
ár, sem við vorum í Norður-Dakota.
Þegar ég kom í heiminn, varð móðir mín svo veik, að bún
gat hvorki haft mig á brjósti né hugsað um mig. Svo Anna föður-
systir mín tók það verk að sér. Að þessu leyti gekk liún mér í
móðurstað. Var því eðlilegt, að henni þætti vænt um mig og
mér um hana.
Það var ni'i komið á fimmta ár, sem ég bafði ekki séð önnu
föðursystur mína, eða frá því er bún fór frá Gimli suður til
Winnipeg. Var hún nú komin til Dakota, eins og við, og gift.