Eimreiðin - 01.05.1964, Blaðsíða 16

Löngu fyrir dögun skreiddist
Stóri-Jón út úr görmunum í
hjónafletinu. Hann þreifaði í
myrkrinu eftir fötunum sínum
og klæddi sig án þess að kveikja.
Það marraði í gólfinu undan
þunga hans. En þegar hann
lireyfði sig ekki, heyrði hann
andardrátt sofandi barnanna. Og
þögulleik konunnar. En hann lét
sem hann vissi það ekki, að hún
lá vakandi. Og þegar hann var
alklæddur, læddist hann fram
án þess að tala til hennar.
Hann laumaðist fram göngin,
kunnugur hverjum krók og
kima. Beygði sig af vana, er
hann fór um lágu dyrnar inn í
hlöðuna. Leysti ofurlítið hey úr
stabbanum, vinzaði það og
hristi, alltaf í myrkrinu. Tók
síðan fullt fangið og hristi af sér
lausu stráin, bar heyið út um
hlöðudyrnar, spölkorn eftir
göngunum og þar inn um aðr-
ar dyr. Kýrin hafði þegar verið
vöknuð, er hann fór fram hjá
dyrunum hennar á leið inn í
hlöðuna. Nú fagnaði hún hon-
um með þegjandalegu bö-ö!
Hann ýtti sér upp í básinn, með-
fram kúnni, og lét heyið upp
að veggnum fyrir framan liana.
Þá tók hann eldspýtu og kveikti
á lýsislampanum, sem hékk í
stoð undir mæniásnum. Síðan
mokaði hann flórinn. Og að því
búnu fór hann að gá til veðurs.
f-
Stóri-Jón
__________________________
Það hafði kynngt niður fönn
um nóttina. Útihurðin laukst
út, en með miklurn erfiðismun-
um varð liann að taka hana af
hjörunum og inn í bæjardyrn-
ar. Gráleitur gaddurinn byrgði
fyrir dyrnar. Hann fékk brotið
sér göng upp að dyrakampinum
annars vegar, smaug þar út og
kom upp í frostheiða naetur-
kyrrðina. Það var hætt að snjóa.
Hann tók til að grafa göng nið-
ur í skaflinn til dyranna. Hann
hamaðist eins og berserkur með
rekunni, meðfram til að dreifa
hugsunum sínum. Göngin gerð'1
hann hálfu breiðari en vera
þurfti. Og er því var lokið, tók
hann til að leita af kappi a'')
holu þeirri, er hann fyrir nokkru
hafði höggvið í svellið á baejai"
læknum til að ná í vatn. I’að
hafði kaffent yfir hana. En seint
um síðir fann hann hana þó.