Eimreiðin - 01.05.1964, Qupperneq 18

106
EIMREIÐIN
lengi þegjandi. Morgunskímuna
lagði inn um hélaðar rúðurnar.
Konan var að prjóna. Ekkert
heyrðist, annað en klökkt málm-
hljóðið í prjónunum, er þeir
mættust í lykkjunni. Og við og
við andvörp barnanna. Þá lagði
konan prjónana skyndilega frá
sér, tók lampann og ætlaði að
fara.
„Ég er ekki búinn að brynna
kúnni ennþá,“ rnælti hann og reis
á fætur.
Hún dokaði við, eins og hún
ætlaði að segja eitthvað, úr því
að þögnin var rofin. En svo rétti
hún honum lampann þegjandi,
og hann fór.
„Verið nú góð börn, þá skal
ég koma fljótt með mjólkina,"
sagði hún og fór fram á eftir
manni sínum.
Börnin lágu þegjandi stundar-
korn.
Þá sagði telpan, sem var yngri:
„Við fáum víst engin kerti á jól-
unum.“
Hún ætlaði að láta sem sér
stæði á sama, en þó var röddin
klökk.
„Nei,“ kjökraði drengurinn,
„og engan jólagraut heldur.“
„Og ekkert laufabrauð, eins
og við erum vön að fá“.
„Og enga jólaköku.“
Drengurinn grét í hljóði.
„Mamma er svo oft að gráta,“
mælti stúlkan, sem enn hélt niðri
í sér grátinum, þó að röddin væri
orðin bæði veik og snöktandi.
„Bara að við værum ekki
svöng", svaraði drengurinn og
hrein nú hástöfum.
Og svo emjuðu þau hvort með
öðru látlaust sama viðkvæðið:
„Ég er svo svangur“ . . . „Ég er
svo svöng“.
Stóri-Jón var búinn að setja
fötuna upp í básinn til beljunn-
ar. Þá kom konan allt í einu í
dyrnar. Hún leit ekki á hann. En
hún sagði ofur hæglátlega, eins
og í afsökunarróm: „í dag höf-
urn við ekki annað en mjólkur-
sopann, — þessa tvo potta.“
Það var bið á svari. Hann virt-
ist hafa allan hugann á því, hve
ört vatnið lækkaði í fötunni.
„Og á morgun eru jólin,
sagði hún, en hæglátari en áður.
„Það er svo sárt fyrir börnin/
bætti hún við litlu síðar.
Stóri-Jón svaraði engu. Hann
horfði aðeins á hana og var að
hugsa um, hvort hann ætti að
stinga upp á því að slátra kúnni-
Hún lét hugfallast og fór að
gráta, er henni varð litið franran
í hann.
„Ég skal reyna að fara niður
í kaupstaðinn," mælti hann. „En
auðvitað get ég ekki komið heirn
fyrr en á morgun. Þorirðu að
vera ein með börnin?"
„Mér finnst ég ekki hrædd við
neitt framar," svaraði hún, og