Eimreiðin - 01.05.1964, Qupperneq 20

108
EIMREIÐIN
harkaði af sér. Svo bætti hún við
blíðlega: „Þú drekkur mjólkur-
sopann úr kúnni, áður en þú
ferð.“
Hún bjó sig til að fara að
mjólka.
„Nei,“ svaraði hann og reyndi
að bera sig vel. „Ég ætti þá að
sitja fyrir matbjörginni."
Hann tók tóman poka, stakk
honum undir hendi sér og fór.
Hann náði til kaupstaðarins
fyrir kvöldið. Búðin var full af
viðskiptamönnum, er stóðu fram-
an við búðarborðið. Inn fyrir
fengu þeir ekki að koma nerna
einn eða tveir í senn. Og þeir fá-
tækari urðu að halda sig fyrir
utan, nreðan þeir voru afgreidd-
ir. Þrír búðarsveinar voru á þön-
um innan við borðið. Hann sá,
að viðskiptavinirnir voru látnir
afhenda úttektarseðla, til þess
að afgreiðslan gengi greiðlegar.
Hann fékk sér lánaðan blýant og
snepil af umbúðarpappír og
skrifaði það, sem hann óskaði að
fá.
Hann hugsaði sem svo: Ég sé að
allir aðrir fá það, sent þeir biðja
um. Ef til vill fæ ég líka það, sem
ég skrifa á blaðið, af því að jólin
fara í hönd. eða af því að ösin er
svo mikil“. Og hann bætti við á
miðann, umfrarn nauðsynjar,
tveimur jólakertum og einni
brúðu.
Þreklega höndin skalf, er að
honum kom og hann rétti búðar-
sveininum miðann. En sveinninn
afgreiddi hann ekki viðstöðu-
laust eins og hina. Hann fór fyrst
og leit í höfuðbókina. Síðan fór
hann með miðan inn í skrifstof-
una. Hjartað barðist í Stóra-Jóni
eins og í drengsnáða, sem staðinn
er að prettum.
Að vörmu spori kom sveinn-
inn út úr skrifstofunni og til
Stóra-Jóns.
„Verzlunarstjórinn vill fá að
finna þig inn í skrifstofu."
Öll von og gleði Stóra-Jóns
slokknaði samstundis. Hann
slangraði inn fyrir borðið. Og
sagði við sjálfan sig: „Kertin og
brúðuna, það fæ ég að minnsta
kosti ekki.“
Hann nam staðar rétt innan
við skrifstofudyrnar.
„Þér skuldið tvö hundruð
krónur," sagði verzlunarstjórinn
og leit upp. Stóri-Jón samsinnti
því.
„Hvenær hafið þér í hyggjn að
borga þá skuldið?"
„Svo fljótt sem ég get,“ svaraði
Stóri-Jón ofur lágt.
„Með öðrum orðum: aldrei."
Verzlunarstjórinn reis úr sæti
og rétti honum úttektarmiðann.
„Þegar þér borgið, látum okk-
ur segja: annað hundraðið, þa
getið þér fengið það, sem þarna