Eimreiðin - 01.05.1964, Blaðsíða 21

EIMRF.IÐIN
109
stendur, bæði kertin og hitt,“
baetti hann við í hæðnisrónr.
Og lrann hélt áfram önugur:
>»En meðan það er ógert, ættuð
þér að minnsta kosti ekki að lifa
1 óhófi. Og nú fáið þér ekki
neitt.“
Lítil telpa konr inn úr íbúðar-
lierbergjununr til að sýna pabba
sínum jólagjöf, senr þegar var
húið að gefa henni. Verzlunar-
stjórinn klappaði á kollinn á
henni og vék henni með lrægð
mn fyrir aftur. Síðan settist lrann
við skrifborðið og lét sem lrann
sæi J^að ekki, að Stóri-Jón stóð
hyrr og bjóst ekkert til brottferð-
ar.
„Við eigum enga björg í heim-
Einu. Og kýrin er að verða geld.“
Það var löng þögn á nrilli setn-
nrganna. Verzlunarstjórinn sat
við skriftir og gaf orðum Jóns
engan gaum.
„Og á nrorgun eru jólin,“ hélt
Stóri-Jón áfranr. Verzlunarstjór-
hrn spratt á fætur.
„Hvað kemur þetta mér við?
Eg er í annríki, maður. Farið þér
til breppsnefndaroddvitans. Vilji
bann árita nriðann, þá getið þér
íengið vörurnar út í reikning
hreppsins. Verið þér sælir.“
Hann sneri sér frá Stóra-Jóni,
settist aftur og sneri bakinu við
honum. Stóri-Jón varð litverpur
°g nötraði á beinunum, augun
leiftruðu af hvorutveggja í senn:
bæn og hatri.
„Ég fer ekki til oddvitans,"
nrælti lrann loks þunglega. Það lá
við að lronum vefðist tunga um
tönn.
Svo Jragði hann unr stund, unz
hann tók aftur til nráls: „Ég á tvö
hungruð börn heima.“
„Hvern fjandann varðar mig
unr þetta! Á ég að ala önn fyrir
krógunum yðar? Ég hef verið allt
of ör á að lána yður. Þér skuldið
verzluninni miklu nreira en svo,
að ég geti á nokkurn lrátt rétt-
lætt Jrað. Þér nregið Jrakka fyrir,
að ég læt ekki rífa kofana ofan af
yður og selja hvert tangur og tet-
ur. Þér liafið sjálfur byggt Jrá,
svo að trjáviðurinn hlýtur að
vera nýtilegur enn. Og sé Jrað yð-
ur ósanrboðið að fara á sveitina,
þá eruð þér líklega nreiri maður
en svo, að þér standið lrér leng-
ur betlandi.“
Stóri-Jón hafði staðið lrokinn
og auðmjúkur. Nú reis lrann
upp, færðist í aukana og varð
teinréttur.
„Já, það er ég sannarlega. Ég
er of góður til að dýrka slíkan
lúsablesa, senr Jrér eruð. Hef ég
ekki alltaf verzlað við yður? Og
alltaf staðið í skilum af fremsta
nregni? Ég ímynda mér, að á þess-
unr viðskiptum lrafi verzlunin
auðgazt fyllilega unr þá fjárhæð,
sem ég er nú talinn skulda. Nú