Eimreiðin - 01.05.1964, Qupperneq 22

110
EIMREIÐIN
hef ég orðið fyrir óhappi. Yður
er það víst vel kunnugt, að allar
kindurnar mínar fórust í fjár-
skaðabylnum mikla. Ég hef fund-
ið aðeins fáeina dauða skrokka,
flesta óæta. Og umsvifalaust vís-
ið jrér mér á sveitina. En lifandi
leita ég ekki á hennar náðir. Sú
ánægja skal yður aldrei hlotnast.
Hann hló kuldahlátur.
„Verið þér sælir,“ sagði hann
og jtreif hendi verzlunarstjórans,
áður en hann varði. „Og minn-
ist vel orða minna: ég og mínir
fara ekki á sveitina, ekki í lif-
anda lífi. Hitt læt ég mig litlu
skipta, fyrir hvaða fé okkur kann
að verða holað ofan í jörðina, eða
hvort fyrir jtví verður haft, jreg-
ar við erum dáin úr hungri. Nt'i
fer ég heim og slátra kúnni.
Gleðileg jól!“
Stóri-Jón kreisti hönd verzlun-
arstjórans svo fast, að hann varð
að bíta á jaxlinn til að æpa ekki
upp yfir sig. Hann hugði hvert
bein brotið í hendinni.
Stóri-Jón laut að honum og
hvæsti beint framan í hann.
„Hittumst hinum megin. Ver-
ið Jrér sælir á meðan.“
Hann sleppti hendinni. Sneri
sér við og tók um hurðarhúninn,
en svo ójryrmilega, að hann hraut
af, án Jress að hurðin opnaðist.
Þá sparn hann fæti í hurðina,
svo að hún brotnaði, og vatt sér
út úr búðinni.
Verzlunarstjórinn stóð um
stund sem steini lostinn. Svo
Jiaut liann út á eftir Jóni. Hann
sá stóra manninn þjóta af stað
og stefna til fjalls. En ekki gat
hann fengið af sér að kalla til
hans og stöðva hann.
„Hann ætlar f jallaleiðina,'
tautaði hann. „Ekki inn dalinn.
Svo að enginn verður á vegi
lians.“
Hann fór inn í skrifstofuna
aftur. Anzaði engu, sem á hann
var yrt í búðinni. Settist þar við
skrifborð. En varð eirðarlaus.
„Það er afleitt," tautaði hann-
Æsingin hafði sjatnað við það,
sent hann jós úr sér, svo að hon-
um var runnin reiðin. „Slátri
hann kúnni, þá er ekkert eftir.
Og hver úrærði hefur hann þá?
Hann er víst Jrverlyndari en svo,
að hann segi sig til sveitar. En
sú æsing, sem í honum var. Og
fjandans geðvonzkan. Hann er
litlu betri en ég.“
„En slíkan mann gæti ég not-
að,“ sagði hann ennfremur við
sjálfan sig. „Hann er víst tveggja
rnanna maki við vinnu. Og sam-
vizkusamur, Jrað hefur hann alh'
af reynzt vera. Það var reyndat
synd, að ég skyldi neita honuin-
Eg liefði vel getað hjálpað hon-
um til að koma fótunum fyrir sig
aftur, í stað Jiess sem ég reyndi
að ota lionum á sveitina. Hví JrU
að láta hann sitja og svelta þarna