Eimreiðin - 01.05.1964, Blaðsíða 38

126
EIMREIÐIN
gerðir og traustar, markaðar hófsemd, næmum skilningi og ást a
viðfangsefnunum.
V
Skáldið Þóroddur Guðmundsson er nokkuð margræður og ekki
allur, þar sem hann er séður. Því veldur hvorki getuleysi í tján-
ingu né brestur á skarpleika í skynjan og hugsun, heldur spurul-
semi hugans og hneigð til djúphyggju, sem einatt er lituð af dul-
lið — trúrænni, innilegri og lotningarfullri dulúð. Á henni bei
meira í hinum síðari ljóðabókum Þórodds, en hinum fyrri. Og það
er áreiðanlega þessi dulúð, sem hefur dregið hann að William
Blake, og sú reynsla, sem hann hefur hlotið á hennar vegum,
sem hefur gætt hann afli til þess að skila á íslenzku á snilldarþýð-
ingum verkum þessa óviðjafnanlega meistara. Sefafjöll eru í skáld-
skap Þórodds tákn þess fulkomna undursamlega heims andans, sem
aðeins verður skynjaður í yfirskilvitlegri innri reynslu og sleppn
aldrei tökum á þeim, sem á náðarstund hefur auðnast að sjá blik-
ur af dýrð hans. Ég held að Þóroddi hafi hvergi tekizt að túlka bet-
ur þessa innri reynslu sína en í kvæðinu Fagnafundur í ljóðabók-
inni Sefafjöll. Hann lýsir í upphafi þessari andans för:
Á litfögrum morgni ég lagði á Sefafjöll,
er ljómandi geislum á tinda og brúnir sló,
með djörfustu vonir og nesti og nýja skó.
Og náttúran var sem risin af blundi öll.
En þetta er þjáningaför og þegar ofar dregur trúir hann varla
því, sem fyrir augu ber. Yfir djúpunum neðra er hafsjór af myrkn,
um sali himinsins hlaðast biksvartir blóstrar. Vonbrigði. Hann
sá klappirnar, skýin og mistrið og ekki annað,
og andans langþráða flug var mér harðlega bannað.
En sagan er ekki öll. Væri hún það, væri hún ekki þess virði
að segja hana. Ég get ekki stillt mig um að taka hér upp orðrétt
síðara hluta kvæðisins af því að það er markasteinn á þroskaferh
Þórodds sem skálds og manns.