Eimreiðin - 01.05.1964, Qupperneq 40

128
EIMREIÐIN
eru snjallar og vandaðar. Þær einkennast af næmri innlifun, hag-
leik og öruggu valdi á tungunni. Með þeim hefur Þóroddur auðg-
að íslenzkar bókmenntir að gersemum, sem eigi voru áður til á
vora tungu. Og þökk sé honum fyrir það.
Að lokum get ég eigi skilizt svo við þetta mál, að ég minnist ekki
sérstaklega á bókina, er Þóroddur reit um föður sinn, Guðmundw
Friðjónsson, œvi og störf. Nú var Guðmundur sú höfuðkempa til
vopna sinna, hvernig sem á er litið, að sæti hans í sögu íslenzkra
bókmennta verður ekki haggað, en lengst af þannig settur á sínu
afskekkta býli, að bók, sem varpaði ljósi á manninn í hversdags-
umhverfi sínu, daglega háttu hans og lifsaðstöðu, skaplyndi hans
og vinnubrögð, hlaut að verða öllum, sem nokkra rækt leggja við
síðari tíma bókmenntir vorar, hinn mesti aufúsugestur, ekki sízt
ef hún brygði ljósi á persónuleika mannsins innan frá. Það er eitt
sonalán Guðmundar Friðjónssonar, að liann skyldi eiga þann, er
til þessa væri fær að leysa þetta af liendi af jafn frábærri hófsemi,
sonarrækt og sannleiksást, eins og Þóroddur Guðmundsson hefur
gert. Til dæmis hefur sonur Sigrid Undset, sem jafnan ólst upp með
móður sinni, aldrei náð að rita eitt nýtilegt orð um móður sína,
sem margnr Jiefði þó kosið. Nú mun hins vegar svo fara, að bók
Þórodds mun á komandi tímum standa í hverjum bókaskáp við
liliðina á verkum föður hans og þykja ómissandi til skilnings á hátt-
um, aðstöðu og gerð hins mikilhæfa skálds, en vera höfundi sin-
um jafnlengi til sæmdar.
Læt ég svo j^essu spjalli lokið með jieirri afmælisósk til Þórodds
Guðmundssonar, að hann megi njóta lieilsu, hamingju og langra
lífdaga — og Jjreyta Jjrattleiði sitt á Sefafjöll jafn ódeigur ltér eftn
sem hingað til og koma auðugri jafnan til jarðardala — unz þa1
kemur, að eigi skal aftur snúið.