Eimreiðin - 01.05.1964, Blaðsíða 67

Hugleiðing um
sál leikhússins
Eftii
Kjeld Abell
Það er hverjum manni hollt að
gæta ýtrustu varúðar, ef liann seg-
ir eitthvað, einkum á prenti. Mað-
ur getur auðveldlega átt á hættu að
stinga sig á illkvittnum títuprjóni.
Sjálfur hef ég stungið mig á þess-
ari spurningu: Hvað er sál leikhúss-
ins? Spuming, sem ég hef stundum
reynt að svara, sjálfum mér til gam-
ans fremur en fyrir aðra.
Hugtakið sál er orð, sem krefst
rnikillar varkárni. Svo óáþreifan-
legan hlut er ekki hægt að stað-
setja. Að vera, kemst næst réttri
lýsingu. Sálin er. Það er að segja
ef maður trúir á hugtakið sál. En
nm það ætla ég ekki að ræða. Ég
hélt mig og mun halda mig við
leikhúsið. Ekki leikhúsið í heild
sem byggingu, heldur sjálft leik-
sviðið. Leyfið mér að vitna í þær
setningar, sem urðu tilefni spurn-
ingarinnar. Þær hljóða svo: „Hafið
þið aldrei getað bent á eitthvað
ósýnilegt? Haft á tilfinningunni, að
þið gætuð það? Ég verð að viður-
kenna Jtað, að stundum þegar ég er
í leikhúsi finnst mér ég bókstaflega
sjá í sjónhending, örsnögg geisla-
blik milli leikaranna á sviðinu og
áhorfendanna í salnum. Sjá hvar
þessi geislabrot mætast á alveg
ákveðnum stað. Einmitt Jtarna.
Gerið ykkur í hugarlund, að við
sitjum í Konunglega leikhúsinu.
skammt frá sviðinu, til hliðar við
hljómsveitargryfjuna. I svipaðri
hæð og fyrstu svalir, aðeins ofar
eða neðar, það skiptir ekki máli.
Ég sé að ykkur finnst þetta fjar-
stæðukennt, vitlaust. Þið megið
hrista höfuðin, ég læt J)að ekki