Eimreiðin - 01.01.1975, Síða 36

EIMREIÐIN
en þegar það fellur á trjástofna eða grjót, freyðir það og ólgar
og færist í aukana við mótstöðuna.
En nú komu sveinarnir aftur, illa útleiknir. Þegar Penþeifur
innti þá um Bakkus, kváðust þeir ekki hafa séð hann, ,.En“,
sögðu þeir, „við náðum þó í þennan fylgisvein lians og þjón-
ustumann við hlótið“, og þeir framseldu honum mann nokkurn
með hendur bundnar fyrir aftan bak.
Penþeifur hvessti á manninn augum, sem voru orðin ógur-
leg af bræði. Þótt hann vildi fyrir engan mun draga refsinguna
á langinn, sagði liann við manninn: „Þú átt nú að láta lífið
öðrum til viðvörunar, en seg áður til nafns þins og ætternis og
nefndu föðurland þitt, og seg oss einnig, hvi þú blótar að þess-
um nýja sið“.
Hinn svarar óttalaus með öllu: „Ég heiti Akötes og er úr
Lýdiu og lítillar ættar. Faðir minn lét mér eftir hvorki akur-
lendi, sem ég gæti plægt með sterkum uxum, né vænar sauða-
hjarðir né annan búpening. Því hann bjó sjálfur við kröpp kjör
og hafði ofan af fyrir sér með því að renna fæi’i í sjó og draga
spriklandi fiska á land. Sú iðja var aleiga hans. Er ég nam af
honum þessa iðju hans, mælti hann: „Taktu við aleigu minni og
vertu eftirmaður minn og arftaki í þvi, sem ég hef stundað um
ævina“. Þegar hann dó, lét hann mér ekkert eftir nema sjóinn,
og hann einan get ég kallað föðurleifð mina.
En hrátt lærði ég, þar sem ég entist ekki lengi að liima alltaf
á sama klettinum, að halda um stjórnvöl skips með hægri hendi
og stýra því, ég varð fróður um stjörnumerkin, svo sem Geit-
ina, Taigetus, Hyadas og Björninn, og vissi um áttir vindanna
og hvar voru góðar hafnir fyrir skipin.
Eitt sinn, er ég var á leið til Deleyjar, bar mig að ströndum
Kíos, við rerum þangað og ég stökk í land og kom niður í vot-
an sandinn. Þar létum við fyrirberast um nóttina.
Ég rís á fætur, er dagsbrúnin er tekin að roða himininn, og
hið menn mína að sækja ferskt vatn og vísa þeim leiðina að
lind einni. Ég geng sjálfur upp á hól einn liáan til að gá til veð-
urs, en kalla síðan á förunauta mína og held til skips. „Við kom-
um“, kallar Ófeltes, sá er var fyrir förunautum mínum og kem-
ur niður að ströndinni með það sem hann hugði góðan ráns-
feng og hafði fundið á mannauðum stað, en það var sveinn einn
meyfagur.
Sveinninn, sem var drukkinn af víni og svefni, var reikull í
spori og virtist eiga óhægt með að fylgja þeim eftir. Er ég leit
yfirbragð hans og limaburð, þá sá ég þar ekkert, sem gæti bent
til annars en að hann væri ódauðlegur. Ég sagði því við félaga
36