Eimreiðin - 01.01.1975, Blaðsíða 70

EIMREIÐIN
Hún horfði á manninn í þrónni og liugsaði um hænsni og
púddapúdd.
Þegar Múlki hafði klöngrazt upp á bakkann, rétti Larry hon-
um myndina.
„Eiginhandaráritun?“ spurði hann.
Múlki leit á myndina. Maðurinn var hár, ljóshærður með blá
augu. Hann bar hana saman við fyrirmyndina. Hörundsflúr
var á handlegg Larry, nakin kona.
Jenkimaðurinn tók fram veskið silt og dró fram mynd, sem
liann einnig rélti Múlka. „My wive,“ sagði hann. „The kids,“
sagði liann. Benti á Hallgerði og bætti við: „My guide.“
Múlki rétti honum myndirnar aftur. Síðan krosslagði hann
handleggina framan á hringunni, lyfti öðrum fætinum og sagði:
„Verðu þig, maður, ef þú getur.“
Larry hafði sem snöggvast gleymt sér við minningar frá liá-
skólaárum sínum, er þau kynntust, liann og konan lians, en
áttaði sig strax og setti sig í stellingar.
„Hanaslagur, væ væ, jibbí,“ hrópaði Hallgerður. Hún tiplaði
kringum þá og klappaði saman höndunum.
Þeir börðust másandi i sólarbreizkjunni. Þeir spyrntu hvor
við öðrum með olnbogunum og reyndu að koma andstæðingn-
um af fótunum. Larry hafði lokið herþjónustu og hafði líkam-
lega yfirburði. Þar við bættist, að Múlki var í vöðlum, en aftur
á móti hafði hann þjálfun í að athafna sig á stéttinni við þrærn-
ar. Gamalíel varð svo mikið um, að hann *ýndi niður, hvar í
Hafliðarímu hann var staddur, og kom aðvifandi.
Svo skruppu fætur undan Múlka, og hann datt aftur yfir sig,
ekki í þróna eins og Larry hafði stefnt að, heldur á stéttina.
Larry rétti honum höndina hlæjandi og hjálpaði honum á fætur.
Múlki stóð upp með ólundarsvip og stikaði burt.
Fugl flaug yfir og dritaði, og dritið myndaði hvíta skellu á
vatnsborðið í þrónni fyrir framan þau, og fiskur kom upp í
yfirborðið og gleypti liana.
„Segðu mér meira af konunni þinni,“ bað Hallgerður.
Og Larry hljóðfærði hugsanir sínar: „Konunni minni kynnt-
ist ég í Pax háskólanum, en ég var séní í háskóla, hugsaðu þér,
með járnrimlagleraugu og kollu á höfðinu með rellu upp úr,
og bjó til eldflaugar, raunar aðeins eina, var allan námstíma
minn með hana í smíðum og varði doktorsritgerð um sálar-
stríð mitt við þá smíð; eljusemi, sem vakti undrun og aðdáun
allra, sem af vissu, og þar á meðal þeirrar konu, sem af öðrum
bar að siðsemi, göngulagi og matarlyst, er siðar varð mín ekla-
70| kvinna. Hún er undursamleg, hún er einstök, hún er eina kon- I