Eimreiðin - 01.01.1975, Qupperneq 38

EIMREIÐIN
mína: „Þótt ég geti ekki um það sagt, livern guð þessi líkami
geymir, þá veit ég það fyrir víst, að þarna er guð á ferð. Ó,
hver sem þú ert, vertu oss hliðliollur og liðsinntu okkur í nauð-
um. Vertu þeim hinum einnig náðugur!“
„Hirð þú ekki að biðja fyrir okkur“, segir nú Diktys, sem var
allra skipverja fimastur að klífa upp hin háu möstur og renna
sér niður aftur á kaðli. Undir þetta taka þeir Libys og hinn
hjarthærði stafnbúi Melanþus og einnig Alkimedon og Epopeif-
ur kallari, sem hafði þann starfa að skipa niður hvíldar- og
vinnutíma og hvetja ræðarana. Allir liinir tóku í sama streng,
svo blindaðir voru þeir af ránsfýsn. „Ég læt það ekki viðgang-
ast að þetta skip verði notað til slíks óhæfuverks“, sagði ég, „og
hér er það ég, sem mestu ræð“. Og ég stóð í vegi fyrir þeim og
varnaði þeim uppgöngu. Þá rauk til sá, sem var þeirra mestur
ofstopamaður, Lýkahas, en hann hafði orðið að flýja týrrenska
ættborg sína og var útlægur ger fyrir hryllilegt mannvíg, hann
sló mig bylmingshögg undir hökuna, þar sem ég stóð í vegi fyrir
þeim og hann hefði steypt mér í sjóinn, ef ég hefði ekki náð
taki á kaðli, þótt dasaður væri eftir höggið, en lýðurinn gerði
góðan róm að verkinu. En þá tók Bakkus til máls, — því þetta
var Bakkus, — líkt og liann hefði vaknað af værum blundi við
óhljóðin og af honum væri nú runnin víman. „Hvað er á seyði?
Hver æpir svo? Segið mér annars, þér sæfarar, hvernig er ég
hingað kominn? Hvert ætlið þið að fara með mig?“ „Þú þarft
ekkert að óttast“, svaraði einn, „en segðu okkur til hverrar
hafnar þú vilt halda, og við munum setja þig þar á land“. „Til
Naxeyjar“, sagði Liber, „er för minni heitið, því þar á ég heima.
Þar verður okkur vel tekið“.
Þrjótarnir sóru nú falska eiða við hafið og við alla guðina,
að svo skyldi gert, og skipuðu mér að sigla af stað hinu skraut-
búna skipi. Naxey var á hægri hönd og ég tek því stefnuna til
hægri. En þá hrópar Ófeltes: „Hvert ertu að villast aulinn þinn?
Ertu ekki með réttu ráði, Sigldu til vinstri!“ og flestir kinkuðu
kolli til samþykkis, en aðrir hvísluðu í eyra mér því, sem fyrir
þeim vakti. Nú var mér nóg boðið og ég hrópaði: „Þá er bezt
að einhver annar taki við stjórn“ og vildi engan þátt taka í
glæp þeirra og vélum. Þeir jusu yfir mig formælingum og hófu
upp kurr mikinn. Einn þeirra, Efalíon, sagði hæðnislega: „Þú
liyggur þig víst hafa ráð okkar í hendi þér!“ og settist sjálfur
við stýri í minn stað. Hann tekur nú stefnuna frá Naxey, og
snýr i þveröfuga átt.
En þar lék guðinn á þá, hann lét sem hann hefði nú allt í
einu komizt að svikunum, hann stóð í stafni skipsins og leit út
38